Το ψέμα της αυθεντικότητας στη φωτογραφία γάμου

Αν υπάρχει μια λέξη που έχει ξεφτιλιστεί όσο λίγες τα τελευταία χρόνια στον χώρο του γάμου, είναι η “αυθεντικότητα”.

Όλοι την πουλάνε.

Όλοι τη γράφουν στα bios τους.

Κι όμως — σχεδόν κανείς δεν την ζει.

Η “αυθεντικότητα” έγινε η πιο επιμελώς σκηνοθετημένη μάσκα της εποχής μας.

Μια λέξη τόσο ταλαιπωρημένη, που πλέον μυρίζει marketing από μακριά.

Όλοι λένε “είμαι ο εαυτός μου”, την ώρα που φωτογραφίζονται με τον πιο προσεκτικά επιλεγμένο φωτισμό για να φαίνονται… φυσικοί.

Η νέα θρησκεία λέγεται “real”.

Ζούμε στην εποχή του curated real. Της επιμελημένης πραγματικότητας…

Η αυθεντικότητα έγινε σκηνογραφία.

Ο “αληθινός” εαυτός σου είναι ένα προσεκτικά σχεδιασμένο performance που πρέπει να δείχνει αβίαστο.

Ακόμα και η ατέλεια είναι πια αισθητική επιλογή. Όλοι θέλουν να φαίνονται “όπως είναι”, αλλά κανείς δεν θέλει να είναι έτσι στ’ αλήθεια.

Βλέπεις φωτογράφους γάμου να κυνηγάνε το “raw feeling”, μόνο που αυτό που φωτογραφίζουν δεν είναι το συναίσθημα — είναι η ιδέα του συναισθήματος.

Η θλίψη γίνεται φίλτρο, η ευτυχία γίνεται hashtag και το “αληθινό” γίνεται προϊόν.

Το πρόβλημα με το να είσαι “αυθεντικός” για το κοινό

Όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι “πώς θα φανώ αυθεντικός”, έχεις ήδη αποτύχει. Η αυθεντικότητα δεν είναι performance. Είναι απουσία performance. Δεν έχει σκηνοθέτη, δεν έχει plan B. Δεν μπορείς να τη δείξεις — μόνο να τη ζήσεις.

Αλλά ο κόσμος της εικόνας δεν μπορεί να το αντέξει αυτό. Η αγορά χρειάζεται σχήματα, ταμπέλες, στυλ. Χρειάζεται να “πουλήσεις” κάτι.

Κι έτσι φτιάχνουμε το unposed ως brand, το raw ως concept, το “αληθινό” ως προϊόν με συσκευασία.

Η αυθεντικότητα είναι το πιο ψεύτικο trend.

Γιατί δεν μπορείς να την επιδιώξεις χωρίς να τη χάσεις. Μόλις πεις “θέλω να δείχνω αυθεντικός”, έχεις ήδη φορέσει κοστούμι.

Και αυτό ισχύει παντού.

Στη φωτογραφία γάμου, στις σχέσεις, στη ζωή.

Όλοι κυνηγάμε τη “στιγμή” και την ίδια στιγμή τη χαλάμε. Γιατί τη βλέπουμε με το βλέμμα του θεατή, όχι του ανθρώπου που τη ζει.

Η αυθεντικότητα είναι σαν πεταλούδα: αν τη κυνηγήσεις, πετάει μακριά. Αν μείνεις ήσυχος, κάθεται πάνω σου χωρίς να το καταλάβεις.

Όταν το “αληθινό” γίνεται αισθητική

Η πιο τραγική ειρωνεία είναι ότι ακόμα και το “unposed” μπορεί να γίνει ψέμα. Αν αρχίσεις να το επιδεικνύεις. Αν το πουλήσεις σαν στυλ, χάνει όλο του το νόημα.

Το unposed δεν είναι εναντίον της πόζας. Είναι εναντίον της ψευδαίσθησης. Είναι η επιλογή να μη χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Να μη φτιάχνεις εικόνες για να πείσεις, αλλά για να θυμάσαι.

Όταν φωτογραφίζω ένα γάμο, δεν σκέφτομαι “να φανεί αληθινός”. Απλώς προσπαθώ να είμαι εγώ αληθινός. Κι αυτό είναι το μόνο που μετράει.

Το τίμημα της αλήθειας

Το αληθινό κοστίζει.

Κοστίζει χρόνο, κόπο, σιωπή, απόρριψη.

Κοστίζει να μη χωράς στα κουτάκια των trends.

Κοστίζει να δουλεύεις αργά σε μια εποχή που όλοι θέλουν να “ανεβαίνουν” γρήγορα.

Αλλά υπάρχει μια παράξενη γαλήνη σε αυτό.

Το να ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να πουλήσεις τίποτα.

Ότι η εικόνα σου δεν χρωστάει αποδοχή, likes ή shares.

Ότι υπάρχει γιατί κάποιος έζησε κάτι, κι εσύ ήσουν εκεί να το δεις — χωρίς να το χαλάσεις.

Η αλήθεια δεν είναι ωραία. Είναι απλώς αλήθεια.

Η πραγματική αυθεντικότητα δεν έχει φίλτρα. Δεν είναι πάντα όμορφη, δεν είναι πάντα cinematic. Μερικές φορές είναι σκοτεινή, άβολη, ή αμήχανη.

Αλλά γι’ αυτό αξίζει.

Γιατί δεν σε κολακεύει — σε απογυμνώνει.

Και τότε αρχίζεις να βλέπεις. Όχι ό,τι φαίνεται ωραίο, αλλά ό,τι είναι ζωντανό.

Δεν ψάχνω να δείξω την αυθεντικότητα. Ψάχνω να τη θυμηθώ.

Αυτό είναι το νόημα του Unposed. Να σταθείς μπροστά στη ζωή χωρίς προθέσεις, να αφήσεις τον κόσμο να υπάρξει όπως είναι, και να πατήσεις το κλικ όταν κάτι μέσα σου πει “ναι”.

Η φωτογραφία γάμου δεν είναι για να αποδεικνύεις ποιος είσαι. Είναι για να θυμάσαι ποιος ήσουν όταν δεν προσπαθούσες.

---