Δεν σε βλέπω σαν πελάτη. Σε βλέπω σαν άνθρωπο με ιστορία.

Ο αντι-εμπορικός φωτογράφος και το δικαίωμα να μη μοιάζει τίποτα με διαφήμιση.

Ας το πω από την αρχή, ξεκάθαρα: δεν με ενδιαφέρει να σου πουλήσω. Δεν ήρθα εδώ για να σε πείσω ότι κάνω "το καλύτερο πακέτο", ότι οι φωτογραφίες μου είναι πιο sharp ή ότι σου προσφέρω "x ώρες με δώρο drone". Αν αυτά ψάχνεις, υπάρχουν χιλιάδες επιλογές που θα σε κάνουν να νιώσεις πελάτης. Θα σου δώσουν ακριβώς αυτό: ένα προϊόν. Μια υπηρεσία. Ένα πακέτο.

Εγώ όμως δεν το βλέπω έτσι.

Για μένα, η φωτογραφία δεν είναι προϊόν. Είναι τρόπος να συναντηθούμε. Να δω μέσα σου. Να σταθώ δίπλα σου τη μέρα που –χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις– ξεκινάς κάτι που δεν θα τελειώσει ποτέ: μια κοινή ζωή, με όλα τα χαοτικά, τα όμορφα, τα θνητά και τα υπέροχα που φέρνει μαζί της.

Δεν με νοιάζει να φτιάξω “ωραίες” φωτογραφίες.

Αν είναι να σου δώσω μόνο «όμορφες» εικόνες, καλύτερα να μην το κάνουμε καθόλου. Γιατί δεν έχει κανένα νόημα.

Οι “ωραίες” φωτογραφίες είναι φτιαγμένες για να ξεχνιούνται. Είναι αυτές που ακολουθούν τα trends, τα presets, τα do's & don'ts των wedding blogs, τα 5 πιο instagrammable σημεία του νησιού. Είναι ό,τι θέλει ο αλγόριθμος, όχι ό,τι λέει η ψυχή σου.

Και πίστεψέ με, η ψυχή σου δεν ποζάρει. Δεν κάθεται ωραία στον ήλιο για να φωτίζει "με το σωστό side light". Δεν ταιριάζει στα grid του Pinterest.

Η ψυχή σου λυγίζει, φοβάται, γελάει σαν παιδί, χορεύει σαν μεθυσμένη. Και αυτό θέλω να φωτογραφίσω. Αυτό που ζει, όχι αυτό που φαίνεται ωραίο.

Δεν με νοιάζει να “σου αρέσω”.

Δεν είμαι φωτογράφος για όλους. Δεν είμαι καν φωτογράφος για πολλούς.

Είμαι φωτογράφος για εκείνους που νιώθουν. Για εκείνους που δεν θέλουν ένα «τέλειο story» να δείξουν στο Instagram, αλλά μια αλήθεια να κρατήσουν όταν περάσουν τα χρόνια.

Για εκείνους που θέλουν να θυμούνται το άγγιγμα, τη μυρωδιά, τον κόμπο στο λαιμό, όχι το location του destination wedding.

Και για να στο πω απλά:

Δεν ήρθα για να “μείνεις ευχαριστημένος”.
Ήρθα για να μην ξεχάσεις ποιος ήσουν εκείνη τη μέρα.

Οικογένεια = όλα όσα δεν φαίνονται.

Στις φωτογραφίες σου, θα δεις τη μάνα σου να διορθώνει το γιακά σου. Τον παππού σου που δεν μιλούσε ποτέ, να σου πιάνει το χέρι. Τη φίλη που σε στήριξε όταν όλα πήγαιναν στραβά, να χαμογελάει στην πίσω γωνία.

Θα δεις τους ανθρώπους που σε κράτησαν όρθιο, όχι μόνο αυτούς που στάθηκαν μπροστά από τον φακό.

Η κάμερά μου δεν τραβάει τον "πρωταγωνιστή". Τραβάει τις ρωγμές, τις λεπτομέρειες, το βάθος. Τραβάει την ιστορία που κουβαλάς πριν και μετά τη μέρα του γάμου.

Αν ψάχνεις προσφορά, είσαι στο λάθος μέρος.

Κάθε τόσο λαμβάνω ένα μήνυμα:

“Καλησπέρα, θα ήθελα να ρωτήσω για τιμές και πακέτα.”

Δεν έχω πακέτα. Ούτε τιμοκαταλόγους σε pdf με φόντο λουλουδάκια. Έχω συνομιλίες. Έχω ιστορίες να ακούσω. Θέλω να ξέρω ποιοι είστε, γιατί παντρεύεστε, πώς αγαπιέστε, τι φοβάστε και τι ελπίζετε.

Αν αυτό σε κουράζει, το σέβομαι. Δεν είμαι ο φωτογράφος σου.

Αν όμως μέσα σου κάτι ξυπνάει –αν λες «ρε γαμώτο, ναι, αυτό είναι που ψάχνω αλλά δεν ήξερα ότι υπάρχει»– τότε ίσως να έχουμε βρει ο ένας τον άλλον.

Δεν πουλάω φωτογραφίες γάμου. Κρατάω μνήμες ζωντανές.

Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσες φωτογραφίες έχεις πετάξει στα σκουπίδια; Πόσες “επαγγελματικές” εικόνες δεν σε άγγιξαν ποτέ;

Τις ξεχνάς. Δεν αντέχουν τον χρόνο. Γιατί δεν ήταν δικές σου.

Ήταν ωραίες. Ήταν καθαρές. Ήταν καλά φωτισμένες. Αλλά δεν ήταν εσύ.

Η φωτογραφία που θα δεις ξανά και ξανά με δάκρυα στα μάτια είναι αυτή που δεν φαίνεται τέλεια. Είναι η στιγμή που λύγισες. Που χόρεψες σαν παιδί. Που έβαλες το πρόσωπό σου στον ώμο του και ένιωσες σπίτι. Αυτές είναι οι φωτογραφίες που φτιάχνουν οικογενειακή ιστορία. Που δείχνεις στα παιδιά σου και τους λες:

“Να, εδώ ήμασταν εμείς. Αληθινοί.”

Δεν σου λέω τι να κάνεις. Απλώς σε ακολουθώ.

Δεν υπάρχει σκηνοθεσία. Δεν υπάρχει “έλα λίγο πιο δεξιά”, “χαμογέλα”, “κράτα το χέρι της έτσι”.

Δεν σε σκηνοθετώ. Σε παρατηρώ. Σε νιώθω. Σε ακολουθώ.

Αν γελάς, θα γελάσω κι εγώ πίσω από την κάμερα. Αν κλαις, θα σταματήσω να φωτογραφίζω για λίγο, για να σου δώσω χώρο. Η σχέση μας δεν είναι τεχνική. Είναι ανθρώπινη.

Και αυτό αλλάζει τα πάντα.

Δεν θέλω να εντυπωσιάσω. Θέλω να συνδεθώ.

Δεν με νοιάζει να με δεις σαν "καλλιτέχνη". Δεν έχω ανάγκη την αναγνώριση. Έχω ανάγκη την αυθεντικότητα.

Θέλω να νιώθεις ασφαλής μαζί μου. Να νιώθεις ότι μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Ότι δεν χρειάζεται να παίξεις ρόλο για να φτιάξουμε καλές εικόνες.

Γιατί όταν νιώθεις έτσι, δεν φτιάχνουμε φωτογραφίες. Φτιάχνουμε κληρονομιά.

Αν όλα μοιάζουν ίδια, κάτι πήγε λάθος.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή για μένα από το να μου πουν:

“Οι φωτογραφίες σου θυμίζουν του τάδε.”

Κάθε γάμος είναι μοναδικός. Και κάθε άνθρωπος είναι ανεπαναλήπτος.

Αν όλα φαίνονται ίδια, σημαίνει ότι κάποιος επέβαλε το δικό του στιλ. Ότι ο φωτογράφος έφτιαξε μια εικόνα “κατάλληλη για ποστ” — αλλά όχι κατάλληλη για μνήμη.

Δεν σε βλέπω σαν project. Σε βλέπω σαν άνθρωπο με παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Το Unposed ethos δεν είναι στιλ. Είναι στάση ζωής.

Δεν σημαίνει “δεν ποζάρουμε”. Σημαίνει δεν αναγκάζουμε τίποτα.

Σημαίνει:
– Αν δεν θες να χαμογελάσεις, δεν χαμογελάς.
– Αν ο γάμος σου είναι ήσυχος, δεν τον κάνουμε πάρτι για τη φωτογραφία.
– Αν προτιμάς να ζήσεις την ημέρα σου αθόρυβα, δεν βάζω μουσική για να σε “ανεβάσω”.

Unposed σημαίνει: εγώ ακολουθώ εσένα, όχι το concept.

Τελικά... γιατί σε φωτογραφίζω;

Γιατί πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί με τρυφερότητα, χωρίς φίλτρα.

Γιατί όταν μεγαλώσεις, όταν χαθεί κάποιος, όταν γεννηθεί ένα παιδί, αυτές οι φωτογραφίες θα είναι τα πιο δυνατά σημεία αναφοράς.

Θα λες: “Να, έτσι αγαπιόμασταν. Έτσι υπήρχαμε. Αυτό ήμασταν.”

Και αυτό –όχι οι τέλειες πόζες– είναι ο πραγματικός πλούτος.

Αν με καταλαβαίνεις, τότε ίσως είμαι ο δικός σου φωτογράφος.

Δεν θα σου υποσχεθώ τελειότητα. Ούτε viral υλικό. Θα σου υποσχεθώ αλήθεια. Σιωπηλή, δυνατή, παρούσα.

Και μια παρουσία πίσω από την κάμερα που θα σε κοιτάξει όπως κοιτάς έναν φίλο. Ή καλύτερα: όπως κοιτάς τον εαυτό σου όταν ξεχνάς ότι σε κοιτάνε.