Φωτογραφία γάμου και παρουσία.

Υπάρχουν δύο τρόποι να πλησιάσεις έναν γάμο.

Ο πρώτος είναι ο γνωστός. Τον ξέρουμε όλοι. Πακέτα, ώρες, άτομα, κόστος, extras, προσφορές. Πόσοι θα είστε, πόσες ώρες, τι περιλαμβάνεται, τι δεν περιλαμβάνεται, πόσο πάει αν αφαιρέσουμε αυτό και προσθέσουμε το άλλο. Είναι ο τρόπος που δουλεύει το μεγαλύτερο κομμάτι του wedding industry.

Ο δεύτερος τρόπος είναι πιο σπάνιος. Πιο αργός. Πιο ανθρώπινος. Είναι να ξεκινάς όχι από το «τι θέλετε να πάρετε», αλλά από το «τι θέλετε να θυμάστε».

Εγώ ανήκω ξεκάθαρα στον δεύτερο.

Δεν το λέω για να ξεχωρίσω. Το λέω γιατί αλλιώς δεν μπορώ να δουλέψω. Δεν μπορώ να φωτογραφίσω έναν γάμο αν πρώτα δεν έχω καταλάβει τους ανθρώπους που θα σταθούν μπροστά στον φακό μου. Δεν μπορώ να καταγράψω μια μέρα ζωής αν δεν έχω ακούσει έστω λίγα λόγια για το γιατί αυτή η μέρα υπάρχει.

Γι’ αυτό και πάντα ζητάω κάτι απλό. Δέκα λεπτά. Μια μικρή κουβέντα. Ένα σύντομο video call. Όχι για να πουλήσω. Όχι για να πείσω. Αλλά για να δω αν μιλάμε την ίδια γλώσσα.

Και εκεί ξεκαθαρίζουν όλα.

Όταν κάποιος μου λέει «στείλε μου απλά μια προσφορά» ή «δεν μπορώ να δεσμευτώ για συγκεκριμένη ώρα, θα σε πάρω όποτε βρω κενό», δεν θυμώνω. Δεν απογοητεύομαι. Απλώς καταλαβαίνω.

Καταλαβαίνω ότι για εκείνον ο γάμος είναι άλλη μία υποχρέωση μέσα σε ένα φορτωμένο πρόγραμμα. Καταλαβαίνω ότι βλέπει τη φωτογραφία σαν υπηρεσία. Σαν κάτι που πρέπει απλώς να γίνει.

Και αυτό είναι απολύτως σεβαστό.

Απλώς δεν είναι δικός μου κόσμος.

Γιατί για μένα η φωτογραφία γάμου δεν είναι προϊόν. Δεν είναι κάτι που μπαίνει σε excel. Δεν είναι κάτι που συγκρίνεται μόνο με νούμερα. Είναι μνήμη. Είναι συναίσθημα. Είναι σχέσεις. Είναι στιγμές που δεν επαναλαμβάνονται.

Όταν φωτογραφίζω έναν γάμο, δεν με ενδιαφέρει αν όλα είναι τέλεια. Με ενδιαφέρει αν είναι αληθινά. Με ενδιαφέρει η σιωπή πριν φύγετε από το σπίτι. Το βλέμμα που δεν κράτησε πάνω από ένα δευτερόλεπτο. Το χέρι που έσφιξε λίγο παραπάνω. Το γέλιο που ξέφυγε χωρίς λόγο.

Αυτά δεν σκηνοθετούνται. Δεν προγραμματίζονται. Δεν χωράνε σε πακέτα.

Και για να τα δω, πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη.

Η εμπιστοσύνη δεν χτίζεται την ημέρα του γάμου. Χτίζεται πριν. Από τον τρόπο που μιλάμε. Από τον χρόνο που δίνουμε ο ένας στον άλλον. Από το αν αντιμετωπίζουμε αυτή τη συνεργασία σαν ανθρώπινη σχέση ή σαν συναλλαγή.

Δεν ζητάω πολλά. Δεν ζητάω να μου πείτε όλη σας την ιστορία. Δεν ζητάω να γίνουμε φίλοι. Ζητάω μόνο να μπορέσουμε να μιλήσουμε σαν άνθρωποι. Να μου πείτε δυο πράγματα για εσάς. Να ακούσω τι έχει σημασία.

Αν αυτό δεν χωράει στο πρόγραμμά σας, τότε μάλλον δεν χωράω ούτε εγώ στη δική σας μέρα.

Και αυτό είναι εντάξει.

Υπάρχουν εξαιρετικοί φωτογράφοι γάμου που δουλεύουν αλλιώς. Που σας δίνουν ακριβώς αυτό που ζητάτε. Που λειτουργούν γρήγορα, αποδοτικά, χωρίς πολλές κουβέντες. Αν αυτό σας ταιριάζει, ειλικρινά σας το εύχομαι.

Εγώ όμως δουλεύω αλλιώς.

Στο Project Unposed δεν υπάρχουν στησίματα, οδηγίες και σκηνοθεσίες. Δεν υπάρχουν «κοίτα εδώ», «χαμογέλα», «πάμε άλλη μία». Υπάρχει παρατήρηση. Υπάρχει σεβασμός. Υπάρχει χώρος να είστε όπως είστε.

Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά λέω ότι το unposed δεν είναι στυλ φωτογραφίας. Είναι στάση ζωής. Είναι ο τρόπος που στέκεσαι απέναντι στους ανθρώπους. Ο τρόπος που τους αφήνεις να υπάρξουν χωρίς να τους διορθώνεις.

Και αυτό ισχύει από το πρώτο μήνυμα μέχρι την τελευταία φωτογραφία.

Αν από την αρχή δεν υπάρχει χρόνος για δέκα λεπτά επικοινωνίας, τότε δεν υπάρχει και χώρος για αυτή τη στάση. Θα καταλήξουμε σε κάτι τυπικό. Σε εικόνες σωστές, αλλά κενές. Και εγώ δεν κάνω κενές εικόνες.

Δεν με ενδιαφέρει να φωτογραφίσω όλους τους γάμους. Με ενδιαφέρει να φωτογραφίσω τους σωστούς. Αυτούς που θέλουν να θυμούνται, όχι απλώς να δείχνουν.

Αν νιώθεις ότι ο γάμος σου είναι κάτι περισσότερο από event. Αν νιώθεις ότι θέλεις έναν φωτογράφο γάμου που να λειτουργεί ντοκιμαντερίστικα, διακριτικά, ανθρώπινα. Αν σε αγγίζει η ιδέα της φυσικής φωτογραφίας γάμου χωρίς πόζες και σκηνοθεσία, τότε ίσως έχουμε κάτι κοινό.

Και αν όχι, πάλι καλά. Γιατί το πιο τίμιο πράγμα είναι να ξέρουμε πού στεκόμαστε.

Η μνήμη δεν βιάζεται. Δεν πιέζεται. Δεν δουλεύει με «όποτε βρούμε χρόνο». Θέλει παρουσία. Θέλει πρόθεση. Θέλει ρυθμό.

Αν δεν έχεις δέκα λεπτά για τη μνήμη σου, δεν είμαστε για την ίδια ιστορία.

Και αυτό δεν είναι απόρριψη. Είναι σεβασμός.

Stay unposed.

---