Μια αγάπη χωρίς σκηνή

ή πώς η ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία γάμου σε σώζει απ’ το να ζήσεις μια μέρα που δεν ήταν ποτέ δική σου

Υπάρχει κάτι το σχεδόν μαγικό στο να βλέπεις έναν άνθρωπο να γελά χωρίς να το σκέφτεται. Να δακρύζει χωρίς να προσπαθεί να το κρύψει. Να κρατάει το χέρι του ανθρώπου του χωρίς να σκηνοθετεί την κίνηση, να το κάνει απλώς γιατί το χρειάζεται. Αυτές οι στιγμές, μικρές, ανεπαίσθητες, είναι αυτές που χτίζουν το παζλ της πραγματικής αγάπης. Όχι οι σκηνοθετημένες. Οι αληθινές. Οι αδέξιες. Οι γεμάτες ζωή.

Η ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία γάμου δεν σου ζητάει να σταθείς σε συγκεκριμένη γωνία για να δείχνει πιο λεπτό το πρόσωπό σου. Δεν σου λέει να περπατήσεις πιο αργά γιατί «έτσι γράφει καλύτερα στο φακό». Δεν σου φωνάζει «τώρα φιληθείτε!» λες και παίζεις σε διαφήμιση οδοντόκρεμας.

Όχι.

Αυτή η προσέγγιση απλώς… σε παρατηρεί. Σε ακολουθεί. Σε περιμένει.

Όπως η αληθινή αγάπη.

Κι εκεί που δεν το περιμένεις – εκεί που έσκυψες να μαζέψεις το φουστάνι σου γιατί μπλέχτηκε στα ξερά φύλλα, εκεί που ο πατέρας σου σου ψιθύρισε κάτι που δε θα θυμάσαι με ακρίβεια αλλά το νιώθεις ακόμα στο στέρνο – κλικ. Η στιγμή γίνεται αιωνιότητα. Χωρίς να τη σκηνοθετήσει κανείς. Χωρίς να την απαιτήσει κανένας.

Ναι, το ξέρουμε. Οι editorial φωτογραφίες είναι εντυπωσιακές. Οι γραμμές είναι καθαρές, το φως θεϊκό, τα ζευγάρια μοιάζουν να έχουν βγει από ντεφιλέ υψηλής ραπτικής, κάπου ανάμεσα σε Vogue και Pinterest board με τίτλο "Dreamy & Elegant Wedding Vibes". Και είναι ωραίο. Πολύ ωραίο.

Σχεδόν τόσο ωραίο, που ξεχνάς να αναρωτηθείς αν είσαι εσύ.

Γιατί υπάρχει πάντα αυτή η μικρή λεπτομέρεια – ο ρυθμός της μέρας σας δεν είναι δικός σας. Είναι του φωτογράφου. Του planner. Του φωτισμού. Του ηλιοβασιλέματος που «δεν πρέπει να χάσουμε». Κι έτσι, εσύ, το ζευγάρι, η αγάπη, περνάτε στο φόντο. Σαν κομπάρσοι στο ίδιο σας το σενάριο.

Η ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία δεν σου υπόσχεται τελειότητα.

(Ευτυχώς!)

Δεν σου εγγυάται φωτογραφίες που θα μοιάζουν με καμπάνια αρωμάτων.

Δεν θα διορθώσει το μανίκι του γαμπρού με ρομποτικό precision, ούτε θα σου πει να μαζέψεις την τούφα που φυσάει ελαφρά στο πρόσωπό σου.

Γιατί αυτή η τούφα, αυτό το χαμόγελο που βγήκε στραβό, αυτό το φως που ήταν κάπως περίεργο – αυτά είναι που θα θυμάσαι.

Αυτά είναι που ήσουν.

Κι όταν, χρόνια μετά, ξεφυλλίσεις εκείνες τις εικόνες, δε θα δεις απλώς το παρελθόν. Θα δεις εσάς.

Όχι κάποια ρομαντική αναπαράσταση του εαυτού σας.

Εσάς. Χωρίς σενάριο. Χωρίς δεύτερη λήψη.

Γιατί, κακά τα ψέματα: ο γάμος δεν είναι τέλειος. Είναι πανικός, συγκίνηση, κούραση, ανατριχίλα, αμηχανία, μικρές εκρήξεις αγάπης που συμβαίνουν χωρίς να ρωτήσουν τον φωτογράφο αν είναι «έτοιμος». Κι αν θες να θυμάσαι τι πραγματικά συνέβη, τότε πρέπει να αφήσεις κάποιον να το καταγράψει όπως συνέβη.

Χωρίς φίλτρο.

Χωρίς σκηνοθεσία.

Χωρίς ψέμα.

Κι αν κάποιοι σε ρωτήσουν γιατί οι φωτογραφίες σου δεν είναι "πιο editorial", να χαμογελάσεις. Γλυκά. Με νόημα. Και να τους πεις:

«Γιατί εκείνη τη μέρα δεν ήμουν μοντέλο. Ήμουν ένας ερωτευμένος άνθρωπος που ήθελε να θυμάται. Όχι να υποδυθεί.»

---