Το να κουβαλάς πάνω σου μια φωτογραφική μηχανή το 1990 ήταν μια καινοτομία και σου έδινε αυτόματα ένα εκπληκτικό επίπεδο πρόσβασης και αποδοχής. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άλλαξαν για πάντα αυτή τη δυναμική και όχι με καλό τρόπο.

Ο διαδικτυακός κόσμος, ήρθε γάντι στον παραδοσιακά ανασφαλή και εγωϊστικό κόσμο της φωτογραφίας. Και δεν εννοώ τα όμορφα, καθαρά γάντια που φορούσαν κάποτε ο νύφες.

Μια κατάσταση που σου δίνει την ευκαιρία να βελτιώσεις μερικά από τα πράγματα που όταν βγαίνεις έξω ξεχνάς ή δεν τους δίνεις την δέουσα σημασία…

Το να έχεις στυλό δεν σε κάνει συγγραφέα, έτσι και δεν είναι φωτογράφοι όλοι όσοι έχουν μια φωτογραφική μηχανή…

Το μόνο πράγμα που είναι ξεκάθαρο για μένα σχετικά με την έμπνευση, είναι ότι μερικές φορές απλά δεν μου έρχεται. Νομίζω ότι αυτή είναι μια σχετικά γενική αλήθεια για όποιον είναι δημιουργικός άνθρωπος…

Γιατί νιώθω τόσο ευάλωτος πριν ακόμα βρεθώ μπροστά από την κάμερα; Τί μου συμβαίνει όταν η κάμερα στρέφεται προς το μέρος μου; Τί είναι αυτό που τελικά με ηρεμεί και σταματά την κακή αυτοκριτική για την εικόνα μου;