Εδώ βρίσκεσαι σε καλά χέρια...

Δεν είσαι αντίθετος με τη φωτογραφία. Δεν είναι ότι δεν θέλεις να επενδύσεις σε αυτήν. Το αντίθετο. Απλώς δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στις περισσότερες εικόνες που βλέπεις εκεί έξω. Στις γαμήλιες φωτογραφίες που μοιάζουν φτιαγμένες για να εξυπηρετήσουν ένα trend, μια λίστα, μια αισθητική που δεν είναι δική σου.

Δεν είσαι αντίθετος στο να βγάλεις πορτρέτο. Θέλεις να υπάρχει μια στιγμή που θα σταθείς απέναντι στον φακό, να αποτυπωθεί το πρόσωπό σου, η σχέση σου, η ενέργεια της ημέρας. Αυτό που δεν θέλεις είναι να σε βάλουν να παίξεις έναν ρόλο που δεν σου ταιριάζει. Να σε οδηγούν με «χαμογέλα τώρα, γύρνα λίγο πιο εκεί, κάνε ότι...» λες και βρίσκεσαι σε καμπάνια οδοντόκρεμας.

Δεν είσαι αντίθετος ούτε με την παρουσία ενός φωτογράφου στον χώρο. Ξέρεις ότι χρειάζεται να είναι εκεί. Αυτό που σε τρομάζει είναι η ιδέα να υπάρχει κάποιος που θα στήνει κάθε σου κίνηση, που θα σε τραβάει από το μανίκι σε κάθε δευτερόλεπτο. Θέλεις να ζήσεις τον γάμο σου, όχι να παίξεις σε μια παραγωγή.

Φυσικά και θέλεις να δείχνεις όμορφος, όμορφη, όμορφοι στις φωτογραφίες. Μα δεν θέλεις να θυσιάσεις την αλήθεια σου για χάρη μιας «τέλειας» εικόνας. Δεν θέλεις να χτίσεις μια επιτηδευμένη αισθητική που δεν ανήκει σε εσένα. Δεν θέλεις η μέρα σου να γίνει μια σκηνή που στήθηκε μόνο για το Instagram.

Δεν είσαι κατά των ομαδικών φωτογραφιών. Αλλά δεν σου ταιριάζει να χαραμίσεις ώρες ολόκληρες τρέχοντας με μια λίστα που γράφτηκε από κάποιον άλλο και δεν έχει καμία συναισθηματική αξία για σένα. Θέλεις μεν να υπάρχει το αρχείο των ανθρώπων σου. Όμως όχι εις βάρος της στιγμής, όχι εις βάρος της ουσίας.

Φυσικά και θέλεις υψηλής ποιότητας φωτογραφίες. Αλλά για σένα ποιότητα σημαίνει αλήθεια. Να δείχνουν τι έγινε στ’ αλήθεια. Πώς ένιωθες στ’ αλήθεια. Να κοιτάς μια εικόνα και να λες: «ναι, αυτό ήμασταν εμείς, έτσι ακριβώς έγινε». Όχι να βλέπεις ένα glossy, πλαστικό, εξιδανικευμένο σενάριο που δεν έζησες ποτέ.

Δεν είναι ότι δεν σου είναι σημαντικές οι φωτογραφίες. Αντίθετα, είναι τόσο σημαντικές, που αρνείσαι να τις αφήσεις να γίνουν μια φτηνή αναπαράσταση. Εκείνο που έχει προτεραιότητα για σένα είναι η παρουσία. Να είσαι μέσα στη μέρα σου, όχι να τη σκηνοθετείς. Να αναπνέεις, να γελάς, να κλαις, να πιάνεις το χέρι του άλλου και να μη χρειάζεται να κοιτάς αν ο φακός είναι πάνω σου.

Και κάπου εδώ μπαίνω εγώ. Γιατί αυτό ακριβώς είναι που κάνω. Δεν έρχομαι για να σε κάνω να «φαίνεσαι καλά» με τρόπο τεχνητό. Έρχομαι για να σε αφήσω να είσαι εσύ, και να καταγράψω αυτό που ήδη είναι όμορφο. Δεν έρχομαι να σε κατευθύνω σε μια χορογραφία. Έρχομαι να σου δώσω χώρο να ζήσεις, να είσαι παρών, να αφεθείς. Και μέσα από αυτό, να φτιάξουμε φωτογραφίες που δεν είναι απλά εικόνες, αλλά αποδείξεις. Αποδείξεις ότι ήσουν εκεί. Ότι ένιωσες. Ότι η μέρα σου δεν ήταν performance, αλλά ζωή.

Αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε όλα αυτά, τότε ναι: εδώ βρίσκεσαι σε καλά χέρια.