Ο θείος με την κάμερα: ή πώς να χαλάσεις έναν φωτογράφο σε 3 κλικ.
Αν έχεις πάει ποτέ σε γάμο, ξέρεις ότι υπάρχει πάντα. Ο θείος με την κάμερα. Ή την GoPro. Ή το iPad (ναι, το iPad, σαν να βγήκε από 2010 με μαγικό χαλί). Είναι αυτός ο ένας συγγενής που νιώθει ότι η μέρα είναι ευκαιρία να ξεδιπλώσει το «ταλέντο» του. Δεν πληρώθηκε, δεν του το ζήτησε κανείς, αλλά εκείνος είναι αποφασισμένος να βγάλει το δικό του άλμπουμ. Και να μπει παντού.
Σκηνή 1: Το μνημειώδες «πέσε λίγο πιο πίσω να βγάλω κι εγώ»
Εκεί που ετοιμάζεσαι να φωτογραφίσεις τη στιγμή που ο γαμπρός βλέπει για πρώτη φορά τη νύφη, πετάγεται το χέρι. Κρατάει ένα κινητό, παλιό, με θολή κάμερα. Μπαίνει μπροστά σου και τσικ, εξαφάνισε τη στιγμή. Αυτό που μένει για πάντα είναι ο θείος με το μπλουζάκι Polo σε πρώτο πλάνο.
Σκηνή 2: Ο live–streamer
Υπάρχει και η παραλλαγή: ο θείος που αποφασίζει να κάνει μετάδοση στο Facebook. Σηκώνει το κινητό όρθιο, τρέμει σαν πύραυλος σε απογείωση, και μιλάει μόνος του: «Γράφω για την Κατερίνα που δεν ήρθε». Αυτό δεν είναι γάμος, είναι ερασιτεχνικό Big Brother.
Σκηνή 3: Το after party edition
Αν νομίζεις ότι σταματάει εκεί, γελιέσαι. Ο θείος συνεχίζει στο τραπέζι. Φλας στο φλας, μισάνοιχτα μάτια, στόματα γεμάτα μπουφέ, και μετά τα ανεβάζει όλα unfiltered. Γιατί, όπως λέει, «έτσι είναι η αλήθεια».
Δεν είναι κακό να βγάζεις φωτογραφίες. Είναι κακό να καταστρέφεις τις φωτογραφίες.
Δεν παρεξηγιέμαι εύκολα. Καταλαβαίνω ότι όλοι θέλουν να κρατήσουν μια ανάμνηση. Αλλά υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο «βγάζω μια φωτογραφία για μένα» και στο «παίρνω την καρέκλα του φωτογράφου που με πληρώσατε για να βγάλω τις αναμνήσεις σας».
Σκέψου το λίγο: εσύ έχεις δώσει εμπιστοσύνη σε κάποιον να αφηγηθεί τη μέρα σου. Και ξαφνικά έρχεται ένας ερασιτέχνης με 3% μπαταρία και σου κάνει photobomb το φιλί. Ποιός νομίζεις ότι θα θυμάσαι σε 20 χρόνια;
Η μέρα είναι δική σου, όχι του θείου
Το πρόβλημα με τον θείο δεν είναι η κάμερα. Είναι ότι πιστεύει ότι ο γάμος είναι το δικό του σκηνικό. Ότι έχει ρόλο παραγωγού. Ότι η μέρα γυρίζει γύρω από το δικό του κλικ. Αλλά όχι. Ο γάμος είναι δικός σου. Το δικαίωμα σου είναι να τον ζήσεις χωρίς εμπόδια.
Ο πραγματικός ρόλος της φωτογραφίας
Η φωτογραφία γάμου δεν είναι συλλογή εικόνων για like. Είναι μνήμη. Είναι ιστορία. Είναι αυτό που θα μείνει όταν σβήσουν τα φώτα. Κι εκεί χρειάζεται να υπάρχει ένας αφηγητής, όχι ένας στρατός από smartphones. Ο φωτογράφος δεν είναι απλά επαγγελματίας. Είναι το άτομο που ξέρει πότε να κάνει πίσω και πότε να μπει μπροστά. Που βλέπει χωρίς να διακόπτει. Που καταγράφει χωρίς να γίνεται θέαμα.
Τι μπορείς να κάνεις
Αν δεν θέλεις ο γάμος σου να μοιάζει με συναυλία του Coldplay γεμάτη φώτα και κινητά, έχεις επιλογές:
Ζήτησε έναν unplugged γάμο. Ενημέρωσε τους καλεσμένους ότι η τελετή είναι χωρίς κινητά.
Δώσε εμπιστοσύνη στον φωτογράφο σου. Αν θέλεις εικόνες για όλους, αυτός θα φροντίσει να τις έχεις.
Άσε τον θείο να τραβήξει στο τραπέζι. Εκεί δεν χάθηκε τίποτα. Αλλά στην τελετή, στην είσοδο, στο πρώτο φιλί – άστον να ζήσει τη στιγμή χωρίς οθόνη.
Κλείνοντας
Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να γελοιοποιήσω κανέναν. Ούτε για να πω ότι μόνο ο «επαγγελματίας» ξέρει. Το γράφω γιατί η μέρα σου είναι μία. Κι αν κάτι αξίζει να μείνει, είναι η αλήθεια της. Όχι το πλάνο κάποιου που ήθελε να παίξει τον φωτογράφο.
Ο θείος με την κάμερα μπορεί να έχει καλές προθέσεις. Αλλά εγώ ξέρω τι βλέπεις εσύ μετά από χρόνια. Δεν βλέπεις το χαμόγελό σου. Βλέπεις τον θείο. Και εκεί είναι που η μνήμη χαλάει.
