Οδηγός επιβίωσης για κουμπάρους: από το “θα βάλεις τις βέρες” στο “θα πληρώσεις και το μισό μπουφέ”

σεμινάριο σωστής τοποθέτησης στεφάνων…σιγά τί μπορεί να πάει στραβά…

Δεν ξέρω πώς να στο πω κομψά, οπότε θα στο πω ωμά: το “να γίνεις κουμπάρος” δεν είναι τιμή. Είναι αγγαρεία με γκλίτερ.

Στην αρχή, όταν σε ρωτάνε, νομίζεις ότι σε διάλεξαν γιατί σε αγαπάνε. Ότι είσαι ο πιο κοντινός τους άνθρωπος, ο φίλος καρδιάς, ο αδερφός που δεν είχαν. Μετά από λίγο καταλαβαίνεις την αλήθεια: σε διάλεξαν γιατί δεν βρήκαν άλλον που να τολμήσει να πει “όχι”.

Γιατί, πίστεψέ με, κανείς δεν έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της αποστολής “κουμπάρος” πριν πει το πολυπόθητο “ναι”.

Το ψέμα του “θα βάλεις τις βέρες”

Έτσι ξεκινάνε πάντα.

“Σιγά μωρέ, απλά θα βάλεις τις βέρες. Τίποτα δεν είναι.”

Κι εσύ το τρως αμάσητο. Σου φαίνεται εύκολο. Δύο λεπτά υπόθεση. Μέχρι να βρεθείς ξαφνικά με τη μισή οικογένεια της νύφης να σε κοιτάζει με μάτια γεράκι την ώρα που πας να κουμπώσεις το δαχτυλίδι λάθος χέρι. Και να ψιθυρίζει η θεία από πίσω “αυτός δεν ξέρει ούτε τον σταυρό του να κάνει”.

Αλλά εκεί είναι ακόμα η αρχή…

Το manual που δεν σου δίνουν ποτέ

Κανείς δεν σου εξηγεί ότι:

• Θα πρέπει να πληρώσεις ολόκληρη την καράφα με τις μπομπονιέρες.

• Θα πρέπει να καλύψεις κόστος κουφέτων, δίσκων, στέφανα (και ναι, αυτά τα στέφανα με το Swarovski δεν τα διάλεξες εσύ, αλλά τα πληρώνεις).

• Θα πρέπει να βάλεις πλάτη στο “ε, ρίξε και κάτι παραπάνω για το μπουφέ, να είναι πλούσιος”.

  Κι εκεί συνειδητοποιείς ότι το “κουμπάρε, αδερφέ μου” μεταφράζεται σε “κουμπάρε, πορτοφόλι μου”.

Ο κουμπάρος ως project manager

Κι αν νομίζεις ότι θα είσαι απλά παρατηρητής, γελιέσαι. Ο κουμπάρος είναι κάτι σαν project manager χωρίς μισθό.

Σου πετάνε τηλέφωνα τύπου:

• “Έλα να δεις αν τα λουλούδια είναι ωραία.”

• “Μπορείς να πεταχτείς να πάρεις τον παπά από το σπίτι του;”

• “Να έρθεις πιο νωρίς στην εκκλησία, να κανονίσεις ποιος θα καθίσει μπροστά.”

Ακόμα και ο DJ σε ρωτάει αν θέλεις το πρώτο τραγούδι να είναι μπαλάντα ή ζεϊμπέκικο. Εσύ, που απλά ήθελες να βάλεις δύο βέρες.

Το κρυφό βάρος

Το χειρότερο; Δεν είναι τα λεφτά. Είναι η ευθύνη. Γιατί κάθε γκάφα σου μένει καρφωμένη στο βίντεο για πάντα. Αν σου πέσει το στεφάνι, αν μπερδέψεις τα χέρια, αν τρέμεις σαν να περνάς εξετάσεις οδήγησης… όλα θα τα βλέπουν ξανά και ξανά. Και θα γελάνε. Με σένα.

Και τώρα η αλήθεια

Θα στο πω κι ας ακουστεί παράξενο: είναι ωραίο να είσαι κουμπάρος.

Ναι, θα σε τρέξουν. Ναι, θα σε ξεζουμίσουν. Ναι, θα σου φύγουν χρήματα που δεν είχες ιδέα ότι θα ξοδέψεις. Αλλά είναι κι ένα δέσιμο που δεν το αγοράζεις με τίποτα.

Γιατί, όσο κι αν τους κράζεις, όσο κι αν τους βρίζεις πίσω απ’ τα δόντια σου την ώρα που κουβαλάς το δίσκο, την επόμενη μέρα θα νιώσεις πως ήσουν μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα.

Και ίσως, όταν θα δεις τις φωτογραφίες σου να γελάς, με το στεφάνι στραβό και τον ιδρώτα να στάζει, να καταλάβεις ότι το “κουμπάρος” δεν είναι τίτλος. Είναι ιστορία.

Survival tips (από μένα που την πάτησα)

• Μην πεις ποτέ “σιγά, εύκολο είναι” – είναι πάντα παγίδα.

• Ζήτα budget από την αρχή. Καλύτερα να ξέρεις πόσο θα ματώσεις.

• Κράτα μωρομάντηλα στην τσέπη. Κανείς δεν είπε στον κουμπάρο ότι ιδρώνει σαν να δίνει Πανελλήνιες.

• Και το πιο βασικό: να έχεις χιούμορ. Γιατί χωρίς αυτό, ο ρόλος του κουμπάρου είναι σκέτη κόλαση.

Και κάπου εδώ, αν ετοιμάζεσαι να γίνεις κουμπάρος, σου εύχομαι κουράγιο. Θα τα καταφέρεις. Ή τουλάχιστον, θα έχεις να λες ιστορίες για μια ζωή.