Γάμος στο χωριό: από το ψητό κατσίκι στο πιο ειλικρινές σ’ αγαπώ.

Αν έχεις πάει ποτέ σε γάμο στο χωριό, ξέρεις ότι είναι άλλο πράγμα. Δεν είναι απλά μια τελετή∙ είναι ολόκληρη εμπειρία. Από το πρωί μυρίζει ο τόπος ψητό κατσίκι, οι αυλές γεμίζουν καρέκλες, οι γείτονες μπαίνουν και βγαίνουν χωρίς καμία πρόσκληση, και τα παιδιά τρέχουν με τα καλά τους ρούχα σαν να μην υπάρχει βαρύτητα.

Ο γάμος που ανήκει σε όλους

Σε ένα γάμο στο χωριό δεν παντρεύεται μόνο το ζευγάρι. Παντρεύεται το χωριό. Η γιαγιά που ζυμώνει ψωμί τρεις μέρες πριν, ο παππούς που φέρνει το κρασί από το κατώι, ο θείος που φωνάζει στη σούβλα «άλλο γύρισμα να γίνει σωστά», όλοι έχουν ρόλο. Δεν υπάρχει “wedding planner”, υπάρχει η κοινότητα.

Κι αυτό είναι το ωραίο: δεν έχεις το άγχος να δείχνουν όλα τέλεια για τις φωτογραφίες. Γιατί το τέλειο είναι εκεί, μέσα στην ατέλεια.

Οι στιγμές που δεν σκηνοθετούνται

Θα σου πω τι θυμάμαι πιο έντονα: τη στιγμή που η νύφη βγήκε από το πατρικό της και όλο το χωριό χειροκροτούσε. Όχι γιατί ήταν σκηνοθετημένο. Αλλά γιατί ήταν αληθινό. Γιατί όλοι τη γνώριζαν από μικρή και τη συνόδευαν στην πιο μεγάλη μέρα της.

Ή τον γαμπρό που, λίγο πριν μπει στην εκκλησία, τον σταμάτησαν οι φίλοι του και του έκαναν πλάκα∙ και εκείνος γέλασε τόσο δυνατά που δάκρυσε. Εκείνη η φωτογραφία δεν θα έβγαινε ποτέ σε “inspo boards”, αλλά είναι η φωτογραφία που σε κάνει να θυμάσαι ποιος είσαι.

Από το κατσίκι στη δήλωση αγάπης

Μου αρέσει που σε αυτά τα γλέντια δεν υπάρχει φίλτρο. Όλα είναι δυνατά. Το φαγητό πλούσιο, τα ποτήρια γεμάτα, η μουσική δυνατή, οι χοροί άπειροι. Δεν υπάρχει πρόγραμμα που λέει «στις 21:00 cake cutting». Υπάρχει ο ρυθμός της ζωής.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις τσικνισμένες κατσαρόλες και στον χορό του Ησαΐα, ακούγεται το πιο ειλικρινές «σ’ αγαπώ». Όχι σε σκηνοθετημένο λόγο, αλλά σε βλέμμα. Σε ένα χάδι πάνω από το τραπέζι. Σε μια αγκαλιά που δεν έχει φωτογράφο απέναντι της, αλλά συνέβη γιατί έπρεπε να συμβεί.

Η αυθεντικότητα που μένει

Αυτό είναι που με συγκινεί στη φωτογραφία γάμου στο χωριό: δεν κυνηγάς το τέλειο κάδρο, απλά αφήνεσαι. Και αυτό που αποτυπώνεις είναι η αλήθεια μιας κοινότητας, η δύναμη της οικογένειας, η χαρά του μοιράσματος.

Στο άλμπουμ δεν μένουν μόνο τα πορτρέτα. Μένει το παιδί που έπεσε στο χώμα με το καινούριο του πουκάμισο, η γιαγιά που χόρεψε παρά την ηλικία της, το βλέμμα της μάνας που καμαρώνει χωρίς να χρειάζεται λόγια. Αυτές είναι οι φωτογραφίες που, όταν τις βλέπεις μετά από χρόνια, σε γεμίζουν ζωή.

Γιατί αγαπώ τους γάμους στο χωριό

Δεν είναι ότι απορρίπτω την «urban» εκδοχή με τα ξενοδοχεία, τα fairy lights και τα προσεγμένα décor. Αλλά όταν είμαι σε ένα χωριό, νιώθω ότι γυρνάμε στο βασικό: στον άνθρωπο. Χωρίς φίλτρα, χωρίς trends.

Εκεί, το “unposed” δεν είναι concept. Είναι η φυσική κατάσταση. Γιατί κανείς δεν προσπαθεί να κερδίσει την κάμερα. Όλοι απλώς ζουν. Κι εγώ είμαι εκεί να τους ακολουθήσω.

Κλείνοντας

Αν με ρωτήσεις πού βρίσκεται η μαγεία, θα σου πω ότι δεν είναι στο χρυσό φως ή στο τέλειο décor. Είναι στην απλότητα. Στο κατσίκι που ψήνεται από το πρωί. Στο τραγούδι που ξεκινάει χωρίς μικρόφωνα. Στο πιο απλό «σ’ αγαπώ» που ακούγεται όταν όλοι έχουν ξεχάσει ότι υπάρχει φωτογράφος.

Κι εκεί, στο χωριό, η αγάπη δεν χρειάζεται παραγωγή. Γιατί είναι ήδη έτοιμη, αληθινή, και φωτίζει πιο δυνατά κι από κάθε προβολέα.