Η ψευδαίσθηση του “documentary style” γάμου στις σελίδες της μόδας

μια τυχαία φυσική στιγμή… spoiler… δεν είναι.

Ξέρεις τι με κουράζει; Όταν ανοίγω ένα περιοδικό και βλέπω φωτογραφίες γάμων που αυτοαποκαλούνται “documentary style”. Ναι, ακριβώς αυτό: ντοκιμαντερίστικο στυλ. Στην πραγματικότητα, είναι ένα ωραίο, γυαλισμένο ψέμα. Μια παράσταση που φοράει μπουρνούζι αυθεντικότητας και παίζει τον ρόλο του ντοκουμέντου.

Σκέφτομαι συχνά τη δουλειά μου. Κάθε ζευγάρι που με αφήνει να καταγράψω τη μέρα του, μου ανοίγει όχι έναν χώρο για φωτογραφία, αλλά έναν κόσμο γεμάτο ζωντάνια, ακατάστατα συναισθήματα και λάθη που γίνονται ιστορία. Και τότε βλέπω την Vogue ή άλλα περιοδικά να επιμένουν σε αυτή την ψευδαίσθηση. “Αυθόρμητο”, λένε. Κι εγώ κοιτάζω και σκέφτομαι: “Αυτή η αυθορμησία φορούσε παπούτσια Christian Louboutin, είχε φωτισμό σαν σε διαφημιστικό, και η νύφη στάθηκε στη σωστή γωνία για 15 λεπτά πριν χαμογελάσει. Αυτό είναι ντοκιμαντέρ;”

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Εκτιμώ την τέχνη της μόδας. Αλλά εδώ μιλάμε για κάτι διαφορετικό: τον γάμο σου, τη ζωή σου, την αυθεντικότητα που δεν μπορεί να στηθεί σε moodboard. Κάθε φορά που ένας φωτογράφος προσπαθεί να μιμηθεί ένα “documentary look” για να μπει στο editorial, το αποτέλεσμα μοιάζει με αυτοσχέδια παράσταση. Οι στιγμές δεν συμβαίνουν· τις δημιουργούν.

Και δεν είναι μόνο τα staged χαμόγελα ή οι στρατηγικά τοποθετημένοι καλεσμένοι. Είναι και οι σκιές, τα φώτα, ο ήχος της χαράς που κόβεται, η μυρωδιά από το catering που δεν φαίνεται ποτέ. Αυτά που κάνουν έναν γάμο ζωντανό, αυθεντικό, unposed. Κι εκεί που εγώ βλέπω μια γιαγιά που σκουντάει τον ανιψιό της και γελάει με όλη της την καρδιά, στα περιοδικά βλέπεις το ίδιο στιγμιότυπο… αλλά χωρίς την ουσία. Σαν να αφαιρέθηκε η ζωή από την εικόνα και έμεινε μόνο το στιλ.

Ξέρεις τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά; Η σύνδεση. Όταν εγώ φωτογραφίζω, δεν είμαι παρατηρητής από μακριά. Είμαι συγγενής από μια άλλη διάσταση. Κάθομαι εκεί που οι άνθρωποι γελάνε, κλαίνε, μιλάνε, σιωπούν. Δεν τους λέω πώς να σταθούν. Δεν τους λέω πότε να κοιτάξουν την κάμερα. Ούτε πώς να δείξουν τα συναισθήματά τους. Απλώς υπάρχω, και αφήνω τη στιγμή να γίνει η ίδια ιστορία. Κι αυτό είναι που το editorial δεν μπορεί να πουλήσει. Δεν μπορεί να αγοράσει αυθεντικότητα. Μπορεί να την προσποιηθεί, να τη φωτίσει σωστά, να τη στήσει όμορφα για ένα feed, αλλά η ψυχή δεν μπαίνει σε κάδρο.

Και ναι, μπορεί να σου φαίνεται υπερβολικό. “Μα καλά, μια όμορφη φωτογραφία δεν αξίζει;” Φυσικά και αξίζει. Αλλά αν αυτή η όμορφη φωτογραφία είναι ψεύτικη, τότε τι έχεις; Έχεις ένα προϊόν. Έχεις μια εικόνα που μοιάζει με ντοκουμέντο αλλά είναι διαφήμιση του ιδανικού. Το unposed ethos είναι ακριβώς το αντίθετο: δεν πουλάω όνειρα. Καταγράφω ζωή.

Κάθε γάμος είναι διαφορετικός. Κάθε στιγμή ξεφεύγει από τον έλεγχο, και εκεί ακριβώς είναι που ανθίζει η ομορφιά. Ο θόρυβος, οι συγκρούσεις, οι λάθος κινήσεις—όλα συνθέτουν μια αλήθεια που δεν μπορείς να αναπαραστήσεις σε στούντιο. Οι νύφες δεν χορεύουν όπως στα editorial, οι γαμπροί δεν στέκονται σαν σε φωτογραφία μόδας. Και αυτό είναι το δώρο. Αυτό είναι το ντοκιμαντέρ. Αυτό είναι το unposed.

Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν καλές editorial φωτογραφίες. Υπάρχουν. Αλλά υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο να παρακολουθείς τη ζωή και στο να τη σκηνοθετείς. Το unposed ethos δεν επιτρέπει δεύτερες λήψεις για το “ιδανικό κάδρο”. Επιτρέπει το αυθόρμητο, το ανθρώπινο, το ζωντανό. Και πιστέψτε με, αυτό δεν είναι trend. Είναι στάση ζωής.

Στο τέλος, η αλήθεια είναι απλή: μπορείς να προσποιηθείς ντοκιμαντέρ. Μπορείς να μιμηθείς το στυλ. Αλλά η ζωή δεν προσποιείται. Οι ιστορίες δεν είναι φωτογραφίες σε moodboard. Οι στιγμές που θυμάσαι δεν είναι οι τέλειες γωνίες ή τα χρώματα που ταιριάζουν. Είναι η γέφυρα μεταξύ των ανθρώπων, οι αυθόρμητες αντιδράσεις, η σιωπή πριν το πρώτο φιλί, ο ήχος από τα παιδιά που τρέχουν στα πόδια των γονιών τους. Εκεί βρίσκεται η ουσία. Και εκεί μπαίνει το unposed ethos.

---