Το manual της αδιαφορίας στην εποχή της ευκολίας.

καληνύχτα ή καλημέρα, ανάλογα με το αν βλέπεις ή απλώς κοιτάς…

Υπάρχει κάτι σιωπηλά βίαιο στο να ανοίγεις ένα email, να το διαβάζεις και μετά να το αφήνεις να πεθάνει μόνο του. Χωρίς λέξη. Χωρίς μια απλή αναπνοή πίσω.

Το ξέρεις: εκεί μέσα δεν υπάρχει μόνο μια «προσφορά». Υπάρχει χρόνος. Υπάρχει μια νύχτα που εγώ δεν κοιμήθηκα για να σου γράψω. Υπάρχει κόπος για να μην μοιάζει copy–paste, να μην είναι άλλη μια γραμμή σε excel. Υπάρχει ένα κομμάτι μου. Και μετά… silence.

Η σιωπή που έγινε κανόνας

Δεν είναι ότι δεν με διάλεξες. Αυτό συμβαίνει, είναι φυσιολογικό, το δέχομαι. Δεν μπορώ και δεν θέλω να είμαι ο φωτογράφος για όλους. Το πρόβλημα είναι άλλο: ότι σε μια εποχή όπου όλα έχουν γίνει swipe–left, ακόμα και η στοιχειώδης ευγένεια μοιάζει περιττή.

Δεν έχεις μάθει να λες «όχι». Δεν έχεις μάθει να απαντάς. Έμαθες ότι αν κάτι δεν σε εξυπηρετεί, το πετάς. Σαν notification που σβήνεις με το δάχτυλο. Μα δεν είμαι notification. Είμαι άνθρωπος. Είμαι ένας φωτογράφος γάμου που δουλεύει με ψυχή, όχι με έτοιμα templates.

Η φωτογραφία γάμου δεν είναι προϊόν

Αν ψάχνεις «πακέτα», «προσφορές», «συγκρίσεις τιμών», τότε είμαι ο λάθος άνθρωπος για σένα. Γιατί αυτό που κάνω δεν μπαίνει σε excel. Δεν αγοράζεται όπως ένα πακέτο δεδομένων κινητής.

Η ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία γάμου είναι σχέση. Είναι διάλογος. Και διάλογος σημαίνει ότι μιλάμε και οι δύο. Όχι να μονολογώ εγώ, κι εσύ να εξαφανίζεσαι στο κενό της αδράνειας.

Το email δεν είναι «δουλειά». Είναι πρόσκληση.

Όταν σου γράφω, δεν σου στέλνω απλώς έναν τιμοκατάλογο. Σου ανοίγω ένα παραθυράκι στον τρόπο που βλέπω τον κόσμο. Σου δείχνω ότι δεν με ενδιαφέρει να σε βάλω να ποζάρεις μπροστά σ’ έναν fake ηλιοβασίλεμα. Με νοιάζει να δω τι κρύβεται ανάμεσα στις ανάσες σας.

Κι όταν αυτό το αγνοείς με απόλυτη φυσικότητα, το μήνυμα που περνάει δεν είναι «δεν μας κάνεις». Είναι: «δεν χρειάζεται να σεβαστούμε τον κόπο σου».

Δεν είμαι φωτογράφος για όλους

Και δεν θέλω να είμαι. Θέλω να δουλεύω με ανθρώπους που έχουν ακόμη μέσα τους λίγο χώρο για στοιχειώδη ενσυναίσθηση. Που ξέρουν να στείλουν έστω ένα «ευχαριστούμε, αλλά όχι». Που καταλαβαίνουν ότι η φωτογραφία γάμου τύπου unposed δεν είναι προϊόν στο ράφι, αλλά ιστορία που γράφεται μαζί.

Αν σε τσίμπησε αυτό το κείμενο…

Αν κάπου μέσα σου ένιωσες εκείνη τη μικρή ενοχή που σε γρατζουνάει στο στομάχι, δεν είναι κακό. Είναι απλώς η συνείδησή σου που ξύπνησε για λίγο. Κι ίσως αυτό να είναι η αρχή: να μάθουμε πάλι να μιλάμε, να ακούμε, να απαντάμε. Όχι για να κλείσουμε μια συνεργασία. Αλλά για να θυμηθούμε ότι παραμένουμε άνθρωποι.

Γιατί η φωτογραφία που θέλω να σου δώσω δεν είναι εικόνες. Είναι καθρέφτης. Κι αν δεν αντέχεις να κοιτάξεις μέσα του, δεν είσαι ο δικός μου άνθρωπος.

Καληνύχτα — ή καλημέρα. Ανάλογα με το αν βλέπεις. Ή απλώς κοιτάς.