Όταν η αγάπη δεν σηκώνει σκηνοθεσία.

Πόσες φορές έχεις ακούσει τη φράση «να βγούμε και μερικές στημένες για να είμαστε σίγουροι»; Αν μου έδιναν ένα ευρώ κάθε φορά που το άκουσα, τώρα θα έγραφα αυτό το κείμενο από βίλα στη Μύκονο. Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι η αγάπη δεν σηκώνει σκηνοθεσία. Δεν χρειάζεται. Δεν της πάει. Όταν αρχίσεις να της βάζεις οδηγίες, χάνει τον παλμό της.

Αγάπη χωρίς manual

Η σχέση σου δεν ήρθε με οδηγίες χρήσης. Δεν γνωριστήκατε και είπατε: «Κάτσε να δούμε ποια είναι η σωστή πόζα για να φιληθούμε». Ήρθε αβίαστα. Με άβολες πρώτες στιγμές, με γέλια που ξέφυγαν, με βλέμματα που δεν τα είχες ξαναδεί ποτέ. Γιατί λοιπόν να τα φορέσεις όλα αυτά ένα κουστούμι σκηνοθεσίας τη μέρα του γάμου;

Ό,τι είναι πραγματικό δεν χρειάζεται σκηνικό. Δεν θέλει να του πεις πώς να σταθεί, πού να κοιτάξει, πώς να χαμογελάσει. Θέλει απλώς να το αφήσεις να υπάρχει.

Οι στημένες φωτογραφίες πεθαίνουν νωρίς

Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα με τις στημένες φωτογραφίες; Είναι σαν διαφήμιση. Τις βλέπεις και λες «ωραία». Σε πέντε λεπτά όμως τις έχεις ξεχάσει. Γιατί δεν κουβαλάνε μνήμη, κουβαλάνε φως και photoshop. Σου θυμίζουν μια μέρα που δεν ήταν ποτέ δική σου, αλλά ενός lifestyle περιοδικού.

Αντίθετα, η φωτογραφία που σε πιάνει να γελάς χωρίς έλεγχο, που σε βρίσκει να σκουπίζεις δάκρυ χωρίς να το περιμένεις, που σε δείχνει αγκαλιά με το παιδί του θείου σου ενώ εκείνο σου τράβηξε τα μαλλιά – αυτή η φωτογραφία δεν ξεχνιέται. Γιατί δεν είναι τέλεια. Είναι αληθινή.

Το να είσαι ο εαυτός σου είναι το πιο δύσκολο – και το πιο όμορφο

Στην εποχή που όλοι ξέρουν «πώς πρέπει να δείχνετε», το πιο θαρραλέο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι εσύ. Χωρίς φίλτρα. Χωρίς να ψάχνεις την «καλή πλευρά». Όταν αφήνεις τον εαυτό σου να φανεί, τότε ξεπηδάει κάτι που καμία σκηνοθεσία δεν μπορεί να πιάσει: το απροσδόκητο.

Κι εκεί βρίσκεται η ομορφιά. Όχι στην τελειότητα, αλλά στην ειλικρίνεια.

Ο φωτογράφος δεν είναι σκηνοθέτης. Είναι μάρτυρας.

Πολλοί νομίζουν ότι ο ρόλος μου είναι να στήσω, να οργανώσω, να πω «εσύ πιο εδώ, εσύ πιο πίσω». Μα όχι. Εγώ δεν ήρθα για να σκηνοθετήσω μια ταινία. Ήρθα για να μαρτυρήσω κάτι που ήδη συμβαίνει. Να δω τη στιγμή και να την κρατήσω πριν χαθεί.

Δεν με ενδιαφέρει να φτιάξω έναν γάμο που δείχνει «τέλειος». Με ενδιαφέρει να φωτογραφίσω τον γάμο που έζησες. Ακόμα κι αν είχε τσακωμούς για το ποιος θα φέρει το ρύζι, ακόμα κι αν η μπάντα άργησε, ακόμα κι αν έβρεξε και χαλάσανε τα μαλλιά. Ειδικά τότε.

Η αγάπη δεν είναι διαφήμιση

Αν θέλεις να ζήσεις μια μέρα για την κάμερα, τότε χρειάζεσαι μοντέλα και σκηνοθέτη. Αν όμως θέλεις να ζήσεις τον γάμο σου, τότε χρειάζεσαι κάποιον που να σε βλέπει χωρίς να σου λέει πώς να σταθείς.

Η αγάπη σου δεν είναι προϊόν. Δεν είναι για να μπει σε καμπάνια. Είναι κάτι που θα θυμάσαι όταν όλα τα υπόλοιπα ξεθωριάσουν. Και αυτή η μνήμη χτίζεται όχι με σκηνοθεσία, αλλά με ειλικρίνεια.

Κλείνοντας

Δεν με νοιάζει να βγάλω τον «τέλειο γάμο». Με νοιάζει να βγάλω τον δικό σου. Όπως είναι. Με το χάος του, με την αμηχανία του, με την τρέλα του. Γιατί μόνο έτσι θα σε κοιτάξεις μετά από χρόνια και θα πεις: «Ναι, αυτός ήμουν εγώ. Αυτή ήμασταν εμείς».

Και αυτό, καμία σκηνοθεσία δεν μπορεί να το χαρίσει.