Ο πραγματικός κόσμος…

Άνθρωποι σε όλο το προ-Covid μεγαλείο τους…

Ο κόσμος του ίντερνετ είναι, στην καλύτερη, μια καλογυαλισμένη βιτρίνα. Μια φτιασιδωμένη εκδοχή της πραγματικότητας, που όλοι προσπαθούν να δείχνουν πιο τέλειοι, πιο πετυχημένοι, πιο... συμπαθείς. Άνθρωποι, φωτογράφοι, brands, όλοι ανεβάζουν την πιο βολική εικόνα τους – όχι την αλήθεια.

Η φωτογραφία γάμου, τις περισσότερες φορές, έχει παγιδευτεί σ’ αυτό το παιχνίδι. Νυφικά που φυσάνε σαν κουρτίνες στο μπάνιο, ζευγάρια σε λιβάδια που δεν ξέρουν που να κοιτάξουν, το δάκρυ του γαμπρού σε super slow motion και λήψεις με drone λες και είναι από σποτ του Υπουργείου Τουρισμού. Όλα για το Instagram. Όλα για το “πάμε να το κάνουμε viral”. Όλα για να πει κάποιος «ουάου» και να το σώσει στο κινητό του, δίπλα στα memes και τις συνταγές για μπανανοκέικ.

Η φωτογραφία ντοκουμέντου, όμως, λέει "όχι" σ’ αυτό το ψέμα. Δεν ενδιαφέρεται για likes και reels. Δεν μπαίνει στο frame της τελειότητας.

Είναι ανθρώπινη, ωμή, απρόβλεπτη.

Καταγράφει τον ιδρώτα στην πλάτη, το τρεμάμενο χέρι της γιαγιάς που κουμπώνει το φόρεμα, το βλέμμα της μάνας που κοιτά τον γιο της σαν να τον γεννά ξανά. Αυτά δεν σκηνοθετούνται.

Ο φωτογράφος ντοκουμέντου γάμου δεν φτιάχνει “content”.

Φτιάχνει μνήμες. Δεν πατάει απλώς κλικ – περιμένει. Παρατηρεί. Είναι εκεί, αλλά αόρατος. Και όταν επιστρέφεις σπίτι, δεν σου δίνει απλώς φωτογραφίες. Σου δίνει κομμάτια ζωής. Σου λέει: “Αυτό έγινε στ’ αλήθεια. Εσύ το ζούσες, εγώ το κράτησα”.

Η εποχή μας αγαπά την ταχύτητα. Όλα να γίνουν γρήγορα, να ανέβουν τώρα, να πάρουν views πριν πέσουν τα φώτα. Αλλά η φωτογραφία ντοκουμέντου θέλει ρυθμό. Θέλει να μείνεις. Να δεις. Να νιώσεις. Να καταλάβεις. Να πονέσεις λίγο. Να θυμώσεις. Να ταυτιστείς.

Το ίντερνετ είναι ένα αχόρταγο τέρας. Θέλει συνέχεια υλικό. Θέλει feed, scroll, engagement. Αν σταματήσεις να ταΐζεις το θηρίο, σε ξεχνάει. Αλλά η καλή φωτογραφία, αυτή που κουβαλάει ιστορία, χρειάζεται χρόνο. Και όταν μιλάμε για φωτογράφο ντοκουμέντου, μιλάμε για κάποιον που δουλεύει αργά και επίμονα. Που δεν φτιάχνει content, αλλά εικόνες που μένουν.

Κι εδώ έρχονται τα φωτογραφικά λευκώματα. Αυτά τα «βαρετά» βιβλία που δεν κάνουν share. Που δεν ανεβαίνουν σε story με μουσική Lo-fi. Που δεν τραβάνε views, αλλά τραβάνε βλέμματα. Που ζυγίζουν. Που μυρίζουν. Που κλείνεις μέσα τους ολόκληρες ζωές.

Ένα γαμήλιο λεύκωμα με φωτογραφία ντοκουμέντου είναι το ακριβώς αντίθετο του story που εξαφανίζεται σε 24 ώρες. Είναι εικόνες που μένουν – και σε 24 χρόνια. Είναι το “θυμάσαι;” που έχει σχήμα, βάρος και δάκρυ. Δεν χωράει στο κινητό. Θέλει τραπέζι. Και χρόνο. Και χέρια.

Τα λευκώματα αυτά δεν είναι για όλους. Δεν φωνάζουν. Δεν κολακεύουν.

Σε κοιτάνε στα μάτια και σε ρωτάνε: “Αυτό, το έζησες;”. Κι εσύ λες “ναι”. Και συγκινείσαι. Γιατί η φωτογραφία ντοκουμέντου είναι η μόνη που σου δείχνει όχι πώς έμοιαζες, αλλά πώς ένιωθες.

Αν έχεις επηρεαστεί ποτέ από μια εικόνα ή ένα βιβλίο, τότε καταλαβαίνεις. Το καλό έργο δεν κραυγάζει. Σε σταματάει. Σε κάνει να σωπάσεις. Σε καλεί να μπεις μέσα του.

Οπότε, την επόμενη φορά που θα δεις έναν φωτογράφο γάμου, ρώτα τον: “Θα θυμάμαι ή θα ξεχάσω; Θα το ζω ξανά ή θα το χαζεύω στο Instagram με τη ροή στο mute;”.

Αν η απάντηση είναι ένα τυπωμένο βιβλίο που βαραίνει στο χέρι και ελαφραίνει την ψυχή – τότε είσαι στο σωστό μονοπάτι.

Γιατί η μνήμη, όταν είναι αληθινή, δεν χρειάζεται φίλτρα…