Η φωτογραφία γάμου που θα 'θελες να πετάξεις. Αυτή είναι η πιο τίμια.

ή: το πρόσωπό σου όταν έκλαψες κι όχι όταν πόζαρες.

Φωτογραφία γάμου στην Παναγία Σουμελά από το Project Unposed

Υπάρχει μια στιγμή που όλοι μισούν τον εαυτό τους.

Όχι επειδή είπαν ή έκαναν κάτι. Αλλά επειδή φαίνονται κάπως.

“Εδώ βγήκα στραβά.”
“Έχω περίεργη έκφραση.”
“Αυτό το πηγούνι είναι δικό μου;”
“Μα γιατί δεν μου είπες να χαμογελάσω;”

Αυτές είναι οι φωτογραφίες που οι περισσότεροι θέλουν να πετάξουν.

Και ξέρεις κάτι; Αυτές είναι που αξίζουν να κρατήσεις.

Η μεγάλη απάτη της φωτογένειας

Μας έμαθαν ότι πρέπει να είμαστε “όμορφοι”. Στην κάμερα. Στο story. Στη φωτογράφιση. Να είμαστε “καλοί με τον φακό”. Να “ξέρουμε το καλό μας προφίλ”. Να βγαίνουμε “λαμπεροί”. Να έχουμε εξουσία πάνω στην εικόνα μας.

Και τελικά… Αντικαταστήσαμε το πρόσωπο με μια μάσκα που φωτογραφίζεται καλύτερα.

Μόνο που η αλήθεια είναι άβολη. Και η πιο ειλικρινής φωτογραφία είναι σχεδόν πάντα και η πιο αμήχανη.

Πού είναι η νύφη που ιδρώνει; Ο γαμπρός που δαγκώνει τα χείλη του;

Οι γάμοι, όπως τους βλέπεις στο Instagram, είναι επιμελώς σκηνοθετημένες στιγμές. Πίσω όμως από τα ποτήρια σαμπάνιας και τα floral crowns, υπάρχει μια πραγματικότητα:

  • Ο ιδρώτας κάτω από το δαντελένιο νυφικό.

  • Το ρίγος πριν πεις "ναι".

  • Ο φόβος μην έρθει ο πατέρας που σε παράτησε στα 9.

  • Η μάνα σου που σε κοιτάει, αλλά είναι σαν να σου μιλάει.

  • Η φίλη σου που γελάει δυνατά γιατί δεν αντέχει να συγκινηθεί.

Όλα αυτά, δεν είναι “καλές” φωτογραφίες. Είναι κάτι πιο δυνατό: Είναι κομμάτια σου. Πραγματικά.

Αυτό που σε ενοχλεί στη φωτογραφία γάμου είναι αυτό που φοβάσαι να αποδεχτείς στον εαυτό σου.

"Μα γιατί να δώσω τόσα λεφτά για να με δω άσχημη;"
"Δεν θέλω να με θυμάμαι έτσι..."

Αλήθεια όμως: Πώς αλλιώς να θυμάσαι; Πώς αλλιώς να μην ξεχάσεις;

Γιατί το “άσχημο” είναι απλώς το ειλικρινές πριν το κρίνεις. Το πρόσωπό σου όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις. Το βλέμμα σου όταν δεν μπορείς να κρυφτείς. Το σώμα σου όταν χορεύει χωρίς να είναι “όμορφο”. Η ψυχή σου όταν φεύγει από το safe zone και αναστενάζει. Αυτό είναι που θα κουβαλήσεις. Όχι το φίλτρο. Όχι το “τέλειο φως”.

Η unposed φωτογραφία είναι ριζικά έντιμη. Δεν θέλει να σ’ αρέσει. Θέλει να σε δείξει.

Η δουλειά μου δεν είναι να σε κάνω όμορφο.

Είναι να σε δω. Να πιάσω αυτό που πήγες να καταπιείς. Να φέρω στην επιφάνεια αυτό που είπες μόνο με τα μάτια. Να ανασύρω από το χάος μια στιγμή που αν την έβλεπες, ίσως καταλάβαινες κάτι για σένα.

Γι’ αυτό και τα πιο δυνατά frames μου είναι συνήθως αυτά που δεν αρέσουν στους πρωταγωνιστές.

Στην αρχή.

Γιατί μετά από ένα χρόνο, μετά από έναν θάνατο, μια γέννηση, μια κρίση, γίνονται εικόνες που γυρνάς πίσω και λες:

"Αυτό ήμουν τότε.
Αυτό ένιωθα.
Αυτό έζησα. Και το θυμάμαι τώρα, γιατί κάποιος το είδε."

Η φωτογραφία γάμου που δεν σου αρέσει, μπορεί να είναι αυτή που θα δώσεις στο παιδί σου.

Οι φωτογραφίες που μας αγγίζουν δεν είναι πάντα κολακευτικές.

Η μητέρα μου έχει μια φωτογραφία όπου κλαίει. Από τον γάμο της. Μόνη σε ένα δωμάτιο. Χωρίς φώτα. Χωρίς χτένισμα. Λέει πως τότε, εκείνο το λεπτό, κατάλαβε τι πάει να πει “φεύγω από το σπίτι μου”. Είναι η πιο άσχημη φωτογραφία της. Και είναι η μόνη που έβαλε δίπλα στην κορνίζα της οικογένειάς μας.

Η εποχή των curated εαυτών χρειάζεται περισσότερη έκθεση. Όχι retouch.

Είναι εύκολο να φωτογραφίζεις για το Instagram. Το δύσκολο είναι να αντέχεις να φωτογραφίζεις για το μέλλον.

Το unposed ethos λέει:

  • Δείξε το αληθινό πρόσωπο.

  • Δείξε τα χέρια που ιδρώνουν.

  • Δείξε τη σιωπή πριν την έκρηξη.

  • Δείξε τον κόσμο όπως είναι, όχι όπως πουλάει.

Αν είναι να πετάξεις μια φωτογραφία, πέτα εκείνη που προσποιείται. Όχι εκείνη που ένιωσε.

Το unposed είναι ριζικά πολιτικό

Σε έναν κόσμο που σου λέει πως πρέπει να είσαι “όμορφος”, εσύ τολμάς να είσαι αληθινός. Να εμφανιστείς, να κλάψεις, να ιδρώσεις, να ουρλιάξεις, να ξεφύγεις από το καλούπι.

Αυτό δεν είναι φωτογραφία.

Αυτό είναι αντίσταση.

Κλείνοντας:

Αν υπάρχει μια εικόνα που θα κρατήσεις από τον γάμο σου — μια που θα δει το παιδί σου, μια που θα δεις σε μια δύσκολη στιγμή — δεν θα είναι αυτή με το τέλειο ντύσιμο και τα Pinterest vibes.

Θα είναι εκείνη η μια-δυο στιγμές που έγινες άνθρωπος.

Εκεί που άφησες κάτω τον ρόλο και εμφανίστηκε ο πραγματικός εαυτός σου.

Αυτή είναι η φωτογραφία που θα ήθελες να πετάξεις. Και είναι η πιο τίμια

Previous
Previous

Ο φωτογράφος δεν είναι παρατηρητής. Είναι συγγενής από άλλη διάσταση.

Next
Next

Ο «φθηνός» φωτογράφος πεθαίνει πρώτος