Δεν φωτογραφίζω τον γάμο σου. Φωτογραφίζω το γιατί υπάρχεις.
ή: η τελετουργία ως προέκταση του εαυτού.
Οι περισσότεροι άνθρωποι έρχονται σε έναν φωτογράφο γάμου με την ίδια προσδοκία:
“Θέλω να θυμάμαι αυτή τη μέρα.”
Αλλά αυτό που εννοούν, συνήθως, είναι:
“Θέλω να θυμάμαι πώς έδειχνα.”
“Πώς με κοιτούσαν.”
“Πώς ήμασταν μαζί.”
“Πώς μας είδαν οι άλλοι.”
Και δεν τους κατηγορώ. Έτσι μάθαμε να φωτογραφίζουμε τους γάμους: σαν μια παράσταση για τρίτους, μια ανάμνηση από σκηνοθετημένα λεπτά. Ένα timeline από ντύσιμο → τελετή → τούρτα → πάρτι. Ένα “προϊόν” που καταναλώνεται.
Αλλά δεν είναι αυτός ο γάμος σου. Δεν είναι αυτό που συμβαίνει κάτω απ’ τα φώτα.
Ο γάμος σου είναι η ιστορία που κουβαλάς από τότε που ήσουν παιδί — και τώρα την φέρνεις μπροστά σε ανθρώπους για να πεις: "Αυτός/αυτή είναι ο κόσμος μου. Αυτή είναι η ψυχή μου."
Το Unposed Ethos δεν κοιτά την τελετή. Διαβάζει τη διαδρομή.
Στις εικόνες που δημιουργούμε στο Project Unposed, δεν ψάχνουμε τη “μαγική στιγμή”. Δεν μας νοιάζει αν η τούρτα έπεσε λίγο ή αν το πέπλο ήταν στραβό.
Μας νοιάζει πώς μπήκες στον χώρο. Πώς δάγκωσες τα χείλη σου όταν είδες το βλέμμα του. Πώς έψαξες να βρεις τη μάνα σου μέσα στο πλήθος. Πώς ένιωσες το πάτωμα κάτω από τα πόδια σου να τρέμει όταν ο πατέρας σου συγκινήθηκε και το έκρυψε πίσω από ένα χαμόγελο.
Αυτά είναι το "γιατί" σου.
Και αυτό είναι που φωτογραφίζω: Όχι το "τι έγινε", αλλά το "ποιος ήσουν μέσα σε αυτό."
Η τελετουργία αποκαλύπτει, δεν διακοσμεί.
Οι γάμοι έχουν γίνει φορτωμένοι με σκηνικά, τάσεις, “inspo” και λίστες.
Αλλά στον πυρήνα τους, οι τελετές ήταν πάντα κάτι άλλο: Μια πράξη ταύτισης. Μια επίσημη μορφή για να φωνάξεις αυτό που δεν μπορούσες να πεις με λόγια.
“Σε αναγνωρίζω.”
“Σε επιλέγω.”
“Θα είμαι εδώ κι όταν δεν θα θυμάμαι γιατί ξεκινήσαμε.”
Κάθε άνθρωπος φτάνει σ' αυτό το σημείο κουβαλώντας το οικογενειακό του σύστημα. Τα τραύματα. Τα όνειρα. Τα σπασμένα κομμάτια που κάπως βρήκαν το άλλο τους μισό.
Ο φωτογράφος δεν είναι εκεί για να κάνει “αισθητικά ωραίες λήψεις”. Είναι εκεί για να δει τον υπαρξιακό λόγο πίσω από κάθε βήμα σου.
Η κάμερα ως αρχείο ταυτότητας
Η ντοκιμαντερίστικη unposed φωτογραφία λειτουργεί σαν ψυχικός καθρέφτης. Δε φτιάχνει μια ωραία αφήγηση. Καταγράφει την πραγματική ψυχή της στιγμής.
Το βλέμμα σου στο κενό πριν βγεις από το αυτοκίνητο. Η γροθιά σου που σφίγγεται χωρίς λόγο. Ο παππούς που ξέχασε ποιος είσαι αλλά σε κοιτάζει με στοργή. Η αγκαλιά της φίλης που δεν λέει τίποτα και τα λέει όλα.
Αυτές δεν είναι στιγμές. Είναι λόγοι.
Η εικόνα που δείχνει πώς νιώθεις, όχι πώς φαίνεσαι
Στην εποχή του curated Instagram, της τελειότητας και των φίλτρων, η unposed φωτογραφία κάνει το ανάποδο: Δε σε παρουσιάζει όπως θες να δείχνεις. Σε αποκαλύπτει όπως αισθάνεσαι.
Κι αυτό πονάει λίγο στην αρχή. Γιατί σε βγάζει απ’ τον ρόλο. Δεν είσαι "η νύφη". Δεν είσαι "ο γαμπρός". Είσαι ο άνθρωπος πίσω από την τελετή.
Αυτόν ψάχνω. Αυτόν φωτογραφίζω. Κι αυτόν θα αναγνωρίσεις — χρόνια μετά, όταν πια όλα τα υπόλοιπα θα ‘χουν ξεθωριάσει.
Φωτογραφίζω ιστορίες. Όχι events.
Κάθε σου λεπτό εκείνη τη μέρα, λέει κάτι.
Όχι μόνο τα μεγάλα. Αλλά τα μικρά. Τα χαμηλόφωνα. Τα εύθραυστα.
Η αδερφή σου που κάνει αστεία ενώ τρέμει από αγωνία.
Το φόρεμα της γιαγιάς σου στο καναπέ, να μυρίζει ναφθαλίνη και παρελθόν.
Η ματιά σου στον καθρέφτη που λες “έφτασα ως εδώ”.
Η ανάσα σου πριν αρχίσει η μουσική.
Αυτά δεν είναι διακοσμητικά. Είναι η σάρκα του γάμου. Και δεν φαίνονται αν δεν τα νιώσεις πρώτα. Ο φωτογράφος που δεν συνδέεται, δεν τα βλέπει.
Η φωτογραφία ως τελετουργική μαρτυρία
Όταν μου λες να έρθω να φωτογραφίσω τον γάμο σου, μου ζητάς κάτι βαθύ — ακόμη κι αν δεν το λες έτσι.
Μου ζητάς:
"Δες με. Νιώσε με.
Πες μου ότι είμαι πραγματικός.
Πες μου ότι υπάρχω με έναν τρόπο που δεν θα σβήσει."
Κι εγώ σου λέω:
"Ναι. Θα είμαι εκεί. Όχι για να παρατηρήσω.
Αλλά για να θυμηθώ μαζί σου ποιος ήσουν πριν σε ξεχάσεις."
Το unposed ethos ως αντι-προϊόν
Δεν υπάρχει πακέτο με “300 edited φωτογραφίες και gallery σε 15 ημέρες” που να αποτυπώνει αυτό. Δεν υπάρχει manual για το πότε θα πατήσω το κλικ. Δεν υπάρχει “moodboard” που να χωρά τον κόμπο στον λαιμό σου όταν θυμήθηκες τον αδερφό σου που δεν πρόλαβε να έρθει.
Υπάρχει μόνο:
Χρόνος.
Παρουσία.
Ειλικρίνεια.
Αναπνοή.
Αυτό είναι το unposed.
Όχι μια τάση.
Όχι ένα look.
Αλλά μια απόφαση ζωής: να βλέπεις πέρα από την εικόνα.
Και γιατί όλα αυτά;
Γιατί κάποτε θα ξεχάσεις.
Και θα ψάξεις να θυμηθείς όχι πώς έγινε ο γάμος, αλλά ποιος ήσουν τότε.
Ήσουν 29.
Είχες φοβίες και ενθουσιασμό.
Είχες φίλους που μετά χάθηκαν.
Είχες τη μάνα σου ακόμα.
Είχες αυτό το βλέμμα που είχες και μικρός.
Έκανες μια κίνηση που την κάνεις ακόμα όταν δεν ξέρεις τι να πεις.
Είχες ελπίδα. Αλήθεια είχες. Όλη στο πρόσωπό σου.
Αυτό φωτογραφίζω.
Όχι τη μέρα.
Τον εαυτό σου όπως ήταν, για να τον θυμάσαι όταν δεν θα μπορείς.