Η Vogue το παίζει woke. Αρχικά λες μπράβο, επιτέλους κάποιος μιλάει. Αλλά μετά θυμάσαι, μιλάμε για τη Vogue…

Οργανωμένο έγκλημα με ροζ interface και tagline “Just Said Yes!”

Γιατί κάθε φορά που σου λένε «κοίτα με και χαμογέλα», πεθαίνει λίγο η αλήθεια.

Η ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία γάμου δεν απευθύνεται στον καθένα. Δεν είναι μαζική. Δεν είναι “ασφαλής” επιλογή.

Η ντοκιμαντερίστικη φωτογράφιση γάμου δεν παίζει. Σου λέει: “ζήσε, ρε άνθρωπε. Εγώ είμαι εδώ για να το πιάσω”.

Θα στο πω απλά. Η φωτογραφία γάμου κοστίζει γιατί έχει αξία. Και όχι, δεν μιλάω για "κόστος εξοπλισμού" ή "τιμή πακέτου".

Δεν αντέχω άλλη μια έκθεση Robert Frank, ούτε άλλο ένα staged love story στο Instagram…

Η διήγηση είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στο Ντοκιμαντέρ Γάμου.

Για μένα, το ερώτημα είναι ένα: Υπάρχει ακόμα χώρος για κάτι ουσιαστικό στη φωτογράφιση γάμου;

Όσοι παρακολουθούν τη δουλειά μου, ίσως να έχουν κουραστεί να με ακούνε να μιλάω για το πόσο σημαντικό είναι το τυπωμένο χαρτί.

Ο κόσμος του ίντερνετ είναι, στην καλύτερη, μια καλογυαλισμένη βιτρίνα.

Παρακάτω σου δίνω μερικές ασκήσεις φωτογραφίας που με έχουν βοηθήσει

Αν νιώθεις ότι οι φωτογραφίες σου δεν συγκινούν κανέναν, ότι δεν αφορούν κανέναν πέρα από σένα, δεν είσαι τρελός.

Το μόνο πράγμα που είναι ξεκάθαρο για μένα σχετικά με την έμπνευση, είναι ότι μερικές φορές απλά δεν μου έρχεται.

Πρέπει να σου εκμυστηρευτώ κάτι. Κάποιες φορές, σαν φωτογράφος και κινηματογραφιστής, με πιάνει τρέλα.

Δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή. Ό,τι κι αν κάνεις, κάνε το τώρα.

Έχουμε οδηγηθεί να πιστεύουμε, τουλάχιστον εν μέρει, ότι η καλή φωτογραφία είναι εύκολη.

Οι πληροφορίες, τα διδάγματα, οι εμπειρίες αλλά και οι εικόνες που λαμβάνω διαβάζοντας πυροδοτούν συνεχώς δημιουργικές ιδέες.

Αν δεν βρίσκεσαι μπροστά σε ένα γεγονός που εξελίσσεται, θα καταγράψεις τις συνέπειες του γεγονότος και όχι το ίδιο το γεγονός.

Η γάτα μου τρώει πατατάκια, τα νέα μου παπούτσια, κοιτάξτε ένα μονόπετρο, selfie με το νέο μου αμάξι…