Πόσο staging αντέχει ο έρωτας;

Έχεις δει ποτέ κάποιον να χαμογελάει για 12 ώρες συνεχόμενα;

ή αλλιώς: γιατί κάθε φορά που σου λένε «κοίτα με και χαμογέλα», πεθαίνει λίγο η αλήθεια.

Ας ξεκινήσουμε απλά:

Αν πρέπει να σου πει κάποιος πότε να χαμογελάσεις στον γάμο σου, τότε μάλλον δεν περνάς και τόσο καλά.

Όχι, δεν είναι ότι το staging είναι το απόλυτο κακό. Δεν είναι ότι το να κάνεις ένα-δυο πορτραίτα λίγο πιο στημένα είναι έγκλημα.

Αλλά πότε ξεπερνάς τη γραμμή; Πότε παύεις να φωτογραφίζεις τον έρωτα και αρχίζεις να φωτογραφίζεις μια εκδοχή του έρωτα, φτιαγμένη για να φαίνεται ωραία στο Instagram;

Και, βασικότερο:

Πόσο staging αντέχει μια σχέση, πριν η εικόνα της γίνει πιο σημαντική από την ουσία της;

Το χαμόγελο που σβήνει

Έχεις δει ποτέ κάποιον να χαμογελάει για 12 ώρες συνεχόμενα;

Ναι, ούτε εγώ.

Κι όμως, σε κάθε δεύτερο wedding reel, τα ζευγάρια μοιάζουν σαν να τους έχουνε κάνει ένεση ευτυχίας με το ζόρι. Όλα είναι τέλεια. Ο ήλιος πέφτει «ακριβώς όπως το είχαμε δει στο Pinterest». Τα παπούτσια δεν βγάζουν κιχ. Το φόρεμα δεν ιδρώνει. Οι γονείς συμφωνούν σε όλα. Κανείς δεν λείπει. Όλοι παρόντες, όμορφοι, φωτεινοί, συγχρονισμένοι. Λες και το σενάριο το έγραψε το AI.

Ξέρεις τι λείπει; Το πραγματικό.

Το κλάμα που δεν είναι φωτογενές. Η αμηχανία. Η στραβή τούρτα. Το άκυρο βλέμμα. Η στιγμή που ο γαμπρός ζαλίζεται. Η θεία που φέρνει τη λύση. Η γιαγιά που κουβαλάει σιωπές και ιστορίες και στέκεται πίσω-πίσω και σε κοιτάει με μάτια που έχουν δει πόλεμο και ειρήνη και 60 χρόνια αγάπης.

Αυτό δεν το βάζεις σε σκηνή. Δεν σκηνοθετείται. Συμβαίνει. Και το χάνεις, όταν κάνεις pause τη ζωή για να φτιάξεις «εικόνες».

Η αλήθεια δεν πειθαρχεί

Ο έρωτας δεν στέκεται καλά στην κάμερα όταν τον κατευθύνεις. Σου ξεφεύγει. Σου αντιστέκεται.

Η πιο δυνατή φωτογραφία γάμου δεν είναι αυτή που δείχνει το τέλειο φιλί. Είναι αυτή που δείχνει πώς έφτασες εκεί.

Είναι το βλέμμα. Το χέρι που σφίγγει λίγο πιο δυνατά. Το σώμα που τρέμει. Η έκπληξη στο βλέμμα όταν σε δει να έρχεσαι.

Αυτά τα πράγματα δεν τα ζητάς. Δεν τα σκηνοθετείς. Τα παρατηρείς.

Αλλά για να τα παρατηρήσεις, πρέπει να σταματήσεις να ελέγχεις.

Γιατί κάνουμε staging, λοιπόν;

Γιατί φοβόμαστε.

Φοβόμαστε μην δεν είναι όλα τέλεια.

Φοβόμαστε μην δεν “πιάσουν” τα stories.

Φοβόμαστε την αμηχανία μας.

Φοβόμαστε τη ρυτίδα, τη μουτζούρα, τη στιγμή που δεν είναι “aesthetic”.

Φοβόμαστε, πάνω απ’ όλα, να φανερώσουμε την ευαλωτότητα που φέρνει μαζί του ο έρωτας.

Αλλά αυτή ακριβώς η ευαλωτότητα είναι που κάνει έναν γάμο κάτι παραπάνω από εκδήλωση. Τον κάνει ιστορία. Και για να γίνει ιστορία, πρέπει κάποιος να την δει και να την φωτογραφίσει χωρίς να την πειράξει.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι

Δεν ταιριάζει σε όλα τα ζευγάρια το ίδιο πράγμα. Κάποιοι θέλουν τον παραμυθένιο γάμο με σκηνοθεσία και κινηματογραφικό στυλ. Οκ.

Αλλά όσοι δεν θέλουν αυτό, όσοι νιώθουν ότι κάτι μέσα τους αντιστέκεται σε αυτό το κουστούμι της τελειότητας, πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος.

Η ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία γάμου δεν σου λέει πώς να σταθείς. Δεν σου λέει πώς να νιώσεις. Σου λέει μόνο:

Ζήσε. Και θα είμαι εκεί.

Θα είμαι εκεί όταν ξεχαστείς. Όταν συγκινηθείς. Όταν πεις κάτι που δεν είναι “for the camera”.

Και θα κρατήσω αυτό που έζησες, όχι αυτό που έπαιξες.

Γιατί τελικά, αυτό που μένει…

…δεν είναι τα τέλεια κλικ.

Είναι οι φωτογραφίες που όταν τις δεις θα σε πονέσουν γλυκά. Που θα σου θυμίσουν ποιος ήσουν. Ποια ήταν. Ποιοι ήσασταν. Πριν έρθει το παιδί. Πριν αρρωστήσει ο παππούς. Πριν αλλάξει η ζωή.

Και αυτές, καλά μου παιδιά, δεν σκηνοθετούνται.