Γιατί η ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία γάμου είναι το απόλυτο αντίδοτο στην ψευτιά
κείμενο: Θανάσης
το σ’ αγαπώ που δεν λέγεται αλλά φαίνεται…
Θες να σου πω τι πραγματικά είναι ο γάμος σου; Είναι χάος. Είναι ανάσα που κόβεται. Είναι μάτι που τρέμει από αγωνία. Είναι παλμός που βαράει στα αυτιά.
Είναι το "σ’ αγαπώ" που δεν λέγεται αλλά φαίνεται.
Είναι η μάνα σου που δακρύζει πίσω από τα τσιτωμένα σου λόγια. Ο κολλητός σου που δεν μπορεί να πει τίποτα αλλά σου πιάνει το μπράτσο σφιχτά. Είναι εκείνη η στιγμή που για μισό δευτερόλεπτο όλα παγώνουν και λες μέσα σου: "Αυτό είναι. Εδώ είμαι."
Και γαμώ το, αυτό θες να θυμάσαι.
Όχι να κοιτάς φωτογραφίες που δείχνουν τέλειες πόζες και χαμόγελα της κακιάς ώρας. Όχι να έχεις ένα άλμπουμ με ψεύτικες σκηνές που δεν έζησες ποτέ στ’ αλήθεια. Όχι να βλέπεις τη μέρα σου φτιασιδωμένη, καθαρή, αποστειρωμένη από κάθε συναίσθημα. Δεν είσαι περιοδικό γάμου. Δεν είσαι influencer. Είσαι άνθρωπος που γαμθκε να νιώσει. Και θες να το θυμάσαι.
Η ντοκιμαντερίστικη φωτογράφιση γάμου δεν παίζει. Δεν σκηνοθετεί. Δεν σου κάνει “λίγο πιο αριστερά” και “κάνε ένα ψεύτικο γελάκι τώρα”. Σου λέει: “ζήσε, ρε άνθρωπε. Εγώ είμαι εδώ για να το πιάσω”.
Δεν υπάρχει “πιο όμορφη στιγμή” γιατί όλες έχουν βάρος. Η ένταση, η κούραση, η ταραχή, ο ιδρώτας, το γαμ#νο άγχος — όλα είναι μέσα. Όλα είναι αληθινά. Και δεν θα τα βρεις ποτέ σε καμία πόζα με φόντο κουρτίνες και μπομπονιέρες.
Όλοι αυτοί οι φωτογράφοι γάμου που πουλάνε τελειότητα, ξέρεις τι είναι; Καλλιτέχνες photoshop. Δημιουργούν εικόνες που δείχνουν τέλειες αλλά δεν έχουν καμία ψυχή. Από την άλλη εγώ, και όσοι γουστάρουμε αυτό το ακατέργαστο πράγμα, είμαστε κυνηγοί της αλήθειας. Της στιγμής. Του ρίγους.
Θες φωτογραφία γάμου που θα αντέξει τον χρόνο; Που θα σε χτυπάει κάθε φορά που την κοιτάς, σαν μπουνιά στα πλευρά; Που θα σε κάνει να ξαναζείς όλη τη φωτιά της μέρας σου, κάθε φορά απ’ την αρχή;
Τότε μην ψάχνεις τίποτα άλλο.
