ΜΑΝΑ project
Δεν γεννιέσαι μάνα.
Ούτε γίνεσαι.
Σε βρίσκει. Σε διαλέγει. Σε γδέρνει. Σε σπρώχνει έξω απ’ τον εαυτό σου.
Σε μαθαίνει απ’ την αρχή.
Πολύ πριν γίνει πράξη, η μητρότητα είναι μια ιδέα.
Ένα βάρος. Ένα πρέπει. Μια φαντασίωση που μεγαλώσαμε με αυτή.
Νομίζαμε πως η μάνα είναι μόνο αυτή που γεννάει. Ότι η μάνα δεν κουράζεται. Ότι δεν φεύγει. Ότι συγχωρεί. Ότι αγαπά πάντα, σωστά, υποδειγματικά. Ότι δεν έχει ανάγκες. Δεν φωνάζει. Δεν ξεσπάει. Δεν φοβάται. Ότι πρέπει να μοιάζει με μια εικόνα που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική της ζωή.
Κι όμως.
Μάνα είναι και εκείνη που απέβαλε — και δεν της έδωσε κανείς το δικαίωμα να πενθήσει. Μάνα είναι εκείνη που πάλεψε για να συλλάβει. Εκείνη που υιοθέτησε. Εκείνη που έχασε. Εκείνη που μεγάλωσε παιδί μόνη. Εκείνη που διάλεξε να μην έχει παιδιά και ένιωσε να της ξεριζώνουν την ταυτότητα.
Μάνα είναι και η γυναίκα που έσπασε — και ξαναστήθηκε κομμάτι-κομμάτι. Που ντράπηκε να πει ότι δεν αντέχει. Που έμαθε να δίνει μέχρι να εξαφανίζεται. Που μεγάλωσε παιδιά μέσα σε σπίτια που δεν την χωρούσαν.
Και τελικά — ποιος ορίζει τι θα πει «καλή μάνα»;
Αν δεν έχεις αντέξει, δεν είσαι;
Αν δεν σ’ αγαπάνε πια, δεν ήσουν;
Αν έκανες λάθη, δεν αξίζεις το όνομα;
Το MANA project δεν είναι απλώς φωτογραφίες. Είναι μια ανοιχτή συζήτηση. Μια δημόσια εξομολόγηση. Μια επαναδιεκδίκηση της λέξης μάνα από τις ίδιες τις γυναίκες.
Συναντώ γυναίκες από όλη την Ελλάδα. Άλλες γελάνε πριν ανοίξουν την πόρτα, άλλες σφίγγουν τα χέρια τους στο τραπέζι της κουζίνας. Άλλες μιλάνε για βία. Άλλες για τρυφερότητα. Άλλες για μια ενοχή που δεν τις άφησε ποτέ. Μερικές δεν χρειάζεται να πουν τίποτα — το λέει όλο το βλέμμα τους.
Κάθε φωτογραφία είναι μια ιστορία. Κάθε ιστορία είναι μια μικρή πράξη αντίστασης.
Γιατί αν κάτι έχουμε ανάγκη σήμερα, δεν είναι περισσότερα πρότυπα. Είναι περισσότερη αλήθεια.
Αν έχεις υπάρξει μάνα, με όποιον τρόπο, και θέλεις να πεις την ιστορία σου, σε περιμένω.
Το MANA δεν ψάχνει «τέλειες» μανάδες.
Ψάχνει εσένα.
