Η Vogue, οι φωτογράφοι γάμου και το παραμύθι που συνεχίζεται

Η Vogue το παίζει woke. Βγάζει άρθρα που λένε «μπας και παντρεύεσαι για τα likes;» και «γιατί δεν θα φορέσω ποτέ μπλουζάκι “Wifey” μετά τον γάμο μου». Αρχικά λες μπράβο, επιτέλους κάποιος μιλάει. Αλλά μετά θυμάσαι: μιλάμε για τη Vogue.

Την ίδια που για δεκαετίες μας τάιζε μύθους με δαντέλες, κυπαρίσσια και γάμους που μοιάζουν με διαφημιστικά καμπάνιας Chanel.

Και ενώ κάνουν ότι «ξυπνάνε», συνεχίζουν να πουλάνε το όνειρο σε άλλη συσκευασία. Τώρα η “νύφη” είναι cool, φοράει κουστούμι αντί για τούλι, λέει πως δεν την νοιάζει, αλλά έχει πετάξει τριψήφιο ποσό μόνο για το pre-wedding brunch. Και φυσικά όλα αυτά τα ντοκουμεντάρει ένας φωτογράφος που ειδικεύεται στο "nonchalant editorial style", με εικόνες δήθεν αυθόρμητες, αλλά φωτισμένες σαν διαφήμιση Givenchy.

Κάπου εδώ μπαίνουμε κι εμείς, οι φωτογράφοι. Γιατί μην κοροϊδευόμαστε και πολλοί από εμάς φτιάχνουμε τις ίδιες ψευδαισθήσεις που η Vogue απλώς πλασάρει σε άλλο χαρτί. Δουλεύουμε με moodboards που είναι όλα ίδια. Κυνηγάμε το Pinterest aesthetic. Φωτογραφίζουμε περισσότερη τούρτα από ανθρώπους. Στήνουμε ζευγάρια σε αγρούς που δεν θα πατούσαν ποτέ στην κανονική τους ζωή. Όλα αυτά για να φτιάξουμε εικόνες που να χωράνε στην αισθητική αυτής της ίδιας Vogue που τώρα «αυτοσαρκάζεται».

Το πιο ειρωνικό; Πολλοί από εμάς το πουλάμε σαν «ντοκιμαντερίστικο».

Ότι τάχα λέμε την αλήθεια. Αλλά όταν ξαναπαίρνεις το ζευγάρι να το βάλεις να κάνει την ίδια αγκαλιά για τρίτη φορά επειδή "δεν είχε το σωστό φως", δεν είναι ντοκιμαντέρ. Είναι σκηνοθεσία. Είναι καλλωπισμένη εκδοχή της πραγματικότητας. Είναι lifestyle content.

Και κάπου εδώ ξεχνάμε όλοι — κι εμείς και τα ζευγάρια — ότι η ουσία δεν είναι να μοιάζει ο γάμος μας με σελίδα περιοδικού. Είναι να νιώθει σαν δικός μας. Με λάθη, με ιδρώτα, με γιαγιάδες που δεν γράφουν καλά στο πλάνο, με φιλιά που κόβονται από το παιδί που έτρεξε στη μέση. Με αυθεντικότητα.

Δεν γίνεται να κράζουμε τη Vogue και ταυτόχρονα να ζηλεύουμε το feed της. Ή να το αντιγράφουμε. Αν θέλουμε να αλλάξει κάτι στη βιομηχανία του γάμου, πρέπει να ξεκινήσει από εμάς — από το τι τραβάμε, τι δείχνουμε, τι κανονικοποιούμε ως "όμορφο".

Γιατί η Vogue δεν είναι το πρόβλημα. Είναι ο καθρέφτης.

Και αν κοιτάμε εκεί και βλέπουμε μόνο staged τελειότητα, ίσως να φταίει και το τι ανεβάζουμε εμείς οι ίδιοι…